του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και της Ράνιας Σβίγκου, μελών της ΚΠΕ του Συνασπισμού
Η δεκαετία που χωρίζει το σήμερα από τη Γένοβα είναι χρόνος εξαιρετικά πυκνός σε γεγονότα, ζυμώσεις, ανακατατάξεις και ανασυνθέσεις για το χώρο της Αριστεράς.
Η Γένοβα ήταν το πιο σημαντικό σκαλοπάτι στη σκάλα που η Αριστερά ανέβαινε με λαχτάρα, έχοντας μόλις βγει από τη δεκαετία ήττας και περισυλλογής. Ήταν ο σημαντικότερος σταθμός του «αντι-παγκοσμιοποιητικού» κινήματος για λόγους όχι μόνο συμβολικούς, αλλά και βαθιά πολιτικούς.
Οι διαδηλώσεις της Γένοβας έμειναν στην ιστορία για πολλούς λόγους. Για την απίστευτη καταστολή που κορυφώθηκε με την εκτέλεση του Κάρλο Τζουλιάνι, την τεράστια μαζικότητα, το πνεύμα διεθνισμού και αλληλεγγύης ανάμεσα στις αποστολές από όλη την Ευρώπη.
Η Γένοβα σημάδεψε, επίσης, την πολιτική εμβάθυνση ενός κινήματος που φιλοδοξούσε να δείξει ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως διαφαινόταν στην αμήχανη δεκαετία του ’90.
Μέσα από τις κινητοποιήσεις αυτές, καταδεικνύεται, έστω και σε εμβρυακή μορφή, ότι η κοινή δράση είναι δυνατή και αναγκαία, ότι πρέπει να συζητήσουμε, να πράξουμε, να οργανωθούμε.
Αρχίζει, έστω και δειλά, να ξηλώνεται η αίγλη και η ηγεμονία του κυρίαρχου μοντέλου και οι μύθοι περί της νομοτέλειάς του, αλλά και να ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο που γενικά χαρακτηριζόταν με τον όρο “παγκοσμιοποίηση”, με τους αντιπάλους να αποκτούν όνομα. Δ.Ν.Τ, Παγκόσμια Τράπεζα, Νεοφιλελευθερισμός.
Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από τη νέα γενιά, που ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει στις κινητοποιήσεις μαζικά, εισάγοντας νέα εργαλεία και τρόπους πρόσληψης της πολιτικής παρέμβασης, ανανεώνοντας και εμπλουτίζοντας τις δράσεις, τα μέσα, αλλά και την ίδια τη γλώσσα του κινήματος.
Το «εργαστήριο» της Γένοβας αποτέλεσε τη μήτρα στην οποία κυοφορήθηκαν πολλές από τις αξίες που χαρακτηρίζουν τα σημερινά κινήματα και εκείνη την εποχή δεν ήταν διόλου αυτονόητες.
Η συνύπαρξη συλλογικοτήτων και ατόμων με διαφορετικές καταβολές, η ανάπτυξη μιας κουλτούρας διαλόγου, η συναίνεση στη λήψη αποφάσεων και η ενότητα στη δράση με βάση ελάχιστα προαπαιτούμενα, είναι αποτελέσματα μιας διαδικασίας που ωρίμασε μέσα στο «αντι-παγκοσμιοποιητικό» κίνημα και υιοθετήθηκε ως ένα σύστημα πρακτικών από τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Ταυτόχρονα, όμως, εκτός από την ανάδειξη νέων αξιών, δοκιμάστηκαν οι παραδοσιακές αξίες της Αριστεράς σε μία περίοδο που το βάρος της «ιστορικής ήττας», σε συνδυασμό με ένα διάχυτο μετα-μοντερνισμό, την ήθελαν στο περιθώριο. Οι αξίες της οργάνωσης, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, μαζί με τη θεωρητική κληρονομιά που κουβαλάει η Αριστερά, όχι μόνο «επιβιώσαν», αλλά κατάφεραν να μπολιάσουν αυτό το κίνημα.
Στην Ελλάδα, η παραδοσιακή αριστερά τύπου ΚΚΕ, καθώς και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αντιμετώπισαν το κίνημα με επιφυλακτικό ή και εχθρικό τρόπο. Η σημασία του, όμως, για την ελληνική αριστερά, δεν μπορεί να κατανοηθεί, αν δεν λάβουμε υπόψη μας τη ριζική επιρροή που είχε στον Συνασπισμό, αλλά και διάφορες συλλογικότητες που μέσα από τη συμμετοχή τους στο κίνημα βρήκαν διαύλους επικοινωνίας, ενοποιητικά στοιχεία και νέες σταθερές, σε μια περίοδο όπου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν- χωρίς όμως και να έχουν αφανιστεί-παλιές διαχωριστικές γραμμές εντός της αριστεράς.
Έτσι, η Γένοβα, αποτέλεσε ένα σημείο-σταθμό για την αριστερά, προσδιορίζοντας μια νέα αφετηρία αγώνων, πρωτοβουλιών, αλλά και πολιτικών σχηματισμών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως, όμως, αναδείχτηκε η ανάγκη για μια νέα τύπου σχέση κόμματος και κινήματος, για νέες δομές μέσα και έξω από τα κόμματα και τα συνδικάτα, για μια νέα μορφή οργάνωσης των αντιστάσεων σε διεθνές επίπεδο.
Τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι τόσο επίκαιρο όσο σήμερα.
Το φάντασμα της Γένοβας αιωρείται πάνω από τις πλατείες και ας μην το γνωρίζουν αυτό οι τελευταίες.
Οι κινητοποιήσεις στους ιταλικούς δρόμους ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο και αντιμετωπίστηκε με την πλέον βίαιη καταστολή. Αντίστοιχα, σήμερα, είναι εξίσου πρωτόγνωρο οι πλημμυρισμένες πλατείες για δεκάδες μέρες σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Και πάλι η καταστολή ήταν παρούσα, όπως όμως και η αντίσταση και η αλληλεγγύη. Τότε, το κίνημα εφηύρε νέα εργαλεία και νέες πολιτικές μεθόδ`ους. Από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, μέχρι το indymedia. Σήμερα, το κίνημα των πλατειών βρίσκεται ακόμα στην αναζήτηση αυτών και είναι αναγκαίο να πάρει μαθήματα από τα λάθη και τις αδυναμίες αυτού του παρελθόντος.
Το φάντασμα, όμως, της Γένοβα πλανιέται και πάνω από τη δική μας Αριστερά. Και ας μην κάνει η τελευταία πως δεν το γνωρίζει.
Στη σημερινή φάση ανοίγουν παλιά μεν ζητήματα, αλλά με ένα νέο και διαφορετικό τρόπο. Στον πυρήνα αυτών μπορούμε να βρούμε δύο αλληλένδετα στοιχεία. Δημοκρατία και διεθνοποίηση των αντιστάσεων. Δημοκρατία ως όραμα, ως αίτημα, ως μέσο, αλλά και ως καθημερινή πρακτική. Πανευρωπαϊκές αντιστάσεις, ως απαραίτητο εργαλείο για την επανάκτηση της ελπίδας και την αλλαγή των συσχετισμών. Δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγικό σχέδιο της αριστεράς που να μην έχει ως συστατικά του αυτά τα στοιχεία. Και δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική Αριστερά που να μην πάρει μαθήματα, όχι μόνο από τα θετικά της τελευταίας δεκαετίας, αλλά κυρίως από τα λάθη και τις ήττες της.
Γι’ αυτό και η Γένοβα είναι το σύμβολο όλων αυτών που έγιναν, αλλά και όλων αυτών που πρέπει να γίνουν. Και ως τέτοιο πρέπει να τη βλέπουμε.
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΟΡΩΝΑΚΗ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Filed under: Χριστοφορος Παπαδοπουλος | Ετικέτες: Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδιοίκηση, εκλογές, κριση, κινήματα, οικολογια
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Στην Ελευθεροτυπία της Τετάρτης ο Βασίλης Καρδάσης, παλιός φίλος και σύντροφος, αναρωτιέται γιατί να ψηφίσει Μητρόπουλο και όχι Καμίνη αφού το διακύβευμα στην αυτοδιοίκηση είναι οι μεταρρυθμίσεις στην πόλη, ενώ το Μνημόνιο το αποδοκιμάζει όλη η κοινωνία και άρα δεν τίθεται θέμα. Η προφανής απάντηση είναι γιατί ο Μητρόπουλος κατεβαίνει στην Περιφέρεια, ενώ ο Καμίνης στην Αθήνα.
Filed under: Χάρης Κωνσταντάτος | Ετικέτες: στρατηγικη, ΚΚΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδιοίκηση, εκλογές, ιδεολογια, κινήματα, οικολογια
ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ
Έχουμε πλέον μπει στην προεκλογική περίοδο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοέμβρη. Όπως είναι γνωστό, η «δική μας» αριστερά, ανανεωτική, ριζοσπαστική και οικολογική, μέσα από αναταράξεις και παλινωδίες, χαράζει την εκλογική τακτική της. Αν και μοιάζει να συναινούμε στις γενικές προτεραιότητες και τα κεντρικά επίδικα αυτής της πολιτικής μάχης (αποδοκιμασία των αντικοινωνικών μέτρων της κυβέρνησης του Μνημoνίου, κριτική στον Καλλικράτη, διαμόρφωση πλατιών κοινωνικών και πολιτικών μετώπων, αξιοποίηση υπαρχόντων αυτοδιοικητικών και κινηματικών συλλογικοτήτων) συχνά… χανόμαστε όταν πρέπει αυτές να μεταφραστούν σε επιλογές συμμαχιών ή προσώπων.
Filed under: Δημοσθενης Παπαδατος-Αναγνωστοπουλος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές, ιδεολογια, κριση, κινήματα
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σταχυολογώντας τις συνηθέστερες παρεκκλίσεις ενός κόμματος της αριστεράς από τον ιδρυτικό του στόχο, αυτόν της κοινωνικής αλλαγής, η Μάρτα Χάρνεκερ εντοπίζει, ως βασικότερες, την απουσία εναλλακτικών προτάσεων (αιτιολογούμενη συνήθως με το επιχείρημα ότι η πολιτική είναι «η τέχνη του εφικτού»), την μόνιμη επίκληση στην «υπευθυνότητα» και την έμφαση στη μη συγκρουσιακή λογική (εδώ η «εύρυθμη λειτουργία» του κρατικού μηχανισμού θεωρείται το άλφα και το ωμέγα της δημοκρατίας) και, τέλος, την αγωνία να καταληφθούν θέσεις εντός των θεσμών χωρίς αυτές να κερδηθούν (εδώ υποτίθεται ότι μπορούμε να κερδίσουμε το παιχνίδι, χωρίς όμως να αλλάξουμε τους κανόνες του. Ακόμα χειρότερα: ειδικά αν δεν προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε).
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, δημοκρατια, δικαιωματα, εργασια, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΟΥΡΑΚΗ
Κάθε απόλυση εργαζομένου είναι ακρωτηριασμός. Είναι η ακρότατη βία. Οι διαφορές δεν λύνονται με το δίκαιο της ιδιοκτησίας ούτε με το δίκαιο της εξουσίας. Οι διαφορές λύνονται από την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και στη συγκεκριμένη περίπτωση από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι πάντοτε εντάξει στα καθήκοντά τους (και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ντίνου Παλαιστίδη). Την αντίθεση όμως δεν την λύνει η μονοπρόσωπη εξουσία, δηλαδή το αφεντικό ή ο διευθυντής, γιατί είναι ανεξέλεγκτος και δεν λογοδοτεί (συνήθως) σε κανέναν. Την αντίθεση την λύνει η συνέλευση της Κοινότητας, με αίσθημα αλληλεγγύης και δικαίου. Και βέβαια η λύση δεν είναι ο εξοστρακισμός. Αυτή η μοίρα επιφυλάσσεται (σπανίως) σε εκείνους που στρέφονται εναντίον της ομάδας.
Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες εργαζομένων καθώς απέχουμε πολύ από μορφές αυτοθέσμισης της κοινωνίας. Υπάρχει όμως η συνέλευση των εργαζομένων και το σωματείο. Ας αξιοποιήσουμε αυτά κι ας μην διολισθήσουμε στο να αναμένουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων για να πάρουμε θέση για το δίκιο των εργαζομένων. Νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι και ηθικό, ούτε ότι είναι και κοινωνικά δίκαιο. (Τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων πετσοκόβονται με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο εξολοθρεύουν ανθρώπους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού)
Όσον αφορά την ΑΓΡΑ, αλλά και κάθε φυσικό πρόσωπο, είναι δίκαιο να αναγνωρίζεται η προσφορά εκάστου, αλλά οι αλλοτινές περγαμηνές δεν μπορεί να αποτελούν διαρκές και ισόβιο διαβατήριο ορθής στάσης. «Το θέμα είναι τώρα τι λες». Όχι δηλαδή τι έχει κάνει η Άγρα γενικά ως τώρα, αλλά πώς πράττει συγκεκριμένα με τον εργαζόμενο Ντίνο Παλαιστίδη.
Οι δε διανοούμενοι αν δεν μπορούν -ως οφείλουν εκ της θέσεώς τους – να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους, αν δεν τολμούν να συγκρουστούν, καλύτερα να σιωπούν. Όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα ζητήματα, οι καθωσπρεπισμοί μπαίνουν στην άκρη. Εδώ δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι σχέσεις ζωής.
Η ΑΥΓΗ με απογοήτευσε. Δεν την δικαιώνω. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων (στην καλύτερη περίπτωση) μου είναι ξένη. Περιμένω να επανορθώσει.
Το κακόγουστο σήριαλ της παραμονής των παράνομων υπαίθριων διαφημιστικών πινακίδων στη θέση τους παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις και τις δικαστικές αποφάσεις συνεχίζεται. Η σύγχρονη αυτή εκδοχή της Λερναίας Ύδρας έχει στοιχίσει τη ζωή δεκάδων ανθρώπων – κυρίως νέων τα τελευταία χρόνια.
Με αγανάκτηση παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες τη διαφημιστική καμπάνια που πραγματοποιεί εκ μέρους των εμπλεκομένων εταιριών η ένωση τους ΕΡΜΗΣ.
Γιατί:
-Χρησιμοποιούν το μαύρο χρώμα του πένθους , του πένθους που εμείς και οι φίλοι μας γνωρίσαμε εξ αιτίας τους, σαν μέσο για να δείξουν τον πόνο τους για την ενδεχόμενη μείωση των κερδών τους.
-Χρησιμοποιούν την υπαίθρια διαφήμιση για να διεκδικήσουν την συνέχιση και των παράνομων δραστηριοτήτων τους για τις οποίες έχει πολλές φορές αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη.
-Αντιπαραθέτουν προκλητικά στους δεκάδες νεκρούς, τους «20.000 ανέργους» που δήθεν θα προκύψουν από την απαγόρευση. Θέλοντας να μας εξοικειώσουν με τον θάνατο σαν παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής δραστηριότητας και των κερδών τους. Ανεργία η θάνατος, ιδού το δίλημμα του νεοέλληνα.
-Στηρίζεται στο ψέμα: ούτε στην Ευρώπη επιτρέπεται κάθε είδους υπαίθρια διαφήμιση, ούτε εδώ κανείς ζήτησε την παντελή κατάργηση τους. Αλλοίμονο γνωρίζουμε καλά σε ποια κοινωνία ζούμε.
Κατεβάστε από εδώ το αφιέρωμα του Εντός Εποχής (φύλλο 56) στο οικολογικό κίνημα μετά τη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει κείμενα των:
Xάρη Κωνσταντάτου: Σε αναζήτηση ανταγωνιστικών οπτικών για το οικολογικό ζήτημα
Τάσου Κορωνάκη: Κοπεγχάγη ‘09: Νέες συνθήκες, νέα ερωτήματα
Χρήστου Λάσκου: Η αποανάπτυξη και η Αριστερά
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, αντιεθνικισμος, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ
Εδώ και δύο μήνες μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική μάχη εξελίσσεται στην ελληνική κοινωνία. Μια μάχη με σημασία, ενδιαφέρον, αλλά και μια ιδιοτυπία. Σ’ αυτήν πολεμάει μονάχα μία πλευρά: η ακροδεξιά.
Filed under: Δημοσθενης Παπαδατος-Αναγνωστοπουλος | Ετικέτες: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Παρασκευή απόγευμα στην Ερμού, μια ομάδα αστυνομικών καταδιώκει μετανάστες μικροπωλητές, σε ένα επεισόδιο αμείλικτης πάταξης των ενόχων της οικονομικής κρίσης. Οι καταδιωκόμενοι τσουβαλιάζουν άρον-άρον την πραμάτεια τους και τρέχουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, με αποτέλεσμα ένα μέρος της να πέφτει στον πεζόδρομο. Απ’ όσους βρίσκονται εκείνη την ώρα στο σημείο, άλλοι παρακολουθούν, ευχόμενοι οι μετανάστες να τα καταφέρουν, άλλοι περνούν αδιάφορα -το κυνήγι μικροπωλητών δεν είναι δα και σπάνιο θέαμα΄ υπάρχει, ωστόσο, και μια τρίτη κατηγορία.
Με την κόρη του καθισμένη στα γόνατά του και το στόμα του γεμάτο γρανίτα από εξωτικά φρούτα, ο Ολιβιέ Μερί μιλάει για «πάλη των τάξεων» και για «μαζική δράση».
ΛΗΔΑ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Οι λέξεις αυτές μπορεί να φαίνονται ξεπερασμένες στη μητροπολιτική Γαλλία. Οχι όμως κι εδώ, δίπλα στα έλη της Γουαδελούπης και στο μανγκρόβιο(1) δάσος. Οχι ειδικά σήμερα, ένα Σάββατο του Αυγούστου που οι πυροσβέστες του αεροδρομίου γιορτάζουν τη νίκη τους.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: δημοκρατια, δικαιωματα, κινήματα
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Εδώ και εβδομάδες διεξάγεται στη Γαλλία μια έντονη δημόσια διαβούλευση περί της γαλλικής εθνικής ταυτότητας. Η εν λόγω συζήτηση επιβλήθηκε από την κυβέρνηση Σαρκοζί τόσο εντός των κρατικών θεσμών όσο και στα ΜΜΕ. Τα ερωτήματα που κυριαρχούν αφορούν την ανακάλυψη των συστατικών της γαλλικής ταυτότητας, την εθνική υπερηφάνεια, τον αποκλεισμό «ακραίων ιδιωμάτων» (π.χ. μπούργκα) από τον γαλλικό πολιτισμό.
Filed under: Νασος Θεοδωριδης | Ετικέτες: αντιεθνικισμος, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κινήματα
Η πιο σημαντική τομή που φαίνεται να κομίζουν οι νέες ρυθμίσεις για την απονομή ιθαγένειας σε μετανάστες/τριες συνίσταται στη ρήξη που επέρχεται στην «εθνική ταυτότητα» όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στο «συλλογικό φαντασιακό» των Ελλήνων επί πολλές δεκαετίες, λόγω μιας συστηματικής χειραγώγησης της κοινής γνώμης από παντελώς εσφαλμένες και επιστημονικά ατεκμηρίωτες αντιλήψεις περί «ιστορικής και πολιτισμικής συνέχειας».
ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΣΥΡΑΚΟΥ
Σήμερα το απόγευμα στο Σύνταγμα, με τη διεθνή αντιρατσιστική διαδήλωση, ολοκληρώνονται οι εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης Αντιρατσιστικών Κινημάτων. Η συνάντηση ξεκίνησε την Κυριακή στην ΑΣΟΕΕ και ο μέχρι τώρα απολογισμός δεν μπορεί παρά να είναι θετικός. Τρεις μέρες με πλούσιο πρόγραμμα συζητήσεων, όπου αντιρατσιστές/στριες και μετανάστες/στριες συγκεντρώθηκαν γύρω από το ίδιο τραπέζι και συζήτησαν για τα πραγματικά προβλήματα των μεταναστών και των προσφύγων, των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από τους αριθμούς.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, ΣΥΡΙΖΑ, δημοκρατια, κινήματα
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΨΗΜΙΤΗ
Τη συνέντευξη πήρε ο Στάθης Κουτρουβίδης
*Ας ξεκινήσουμε από τα εκλογικά αποτελέσματα. Σε αυτά διακρίνεται καταρχήν μια σημαντική μετατόπιση ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ, μια σημαντική αποδυνάμωση της ΝΔ και μικρή αλλά μείωση του ποσοστού των δυνάμεων της αριστεράς. Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα ανταποκρίνεται στις αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας, τις φοβίες του εκλογικού σώματος και τις ιδιαιτερότητές του. Και αν ναι γιατί;
-Προτείνω να εστιάσουμε συνολικά στη σχέση εκλογικής διαδικασίας, εξουσίας και κοινωνίας, αφήνοντας προς το παρόν κατά μέρος τις επιμέρους εκλογικές επιδόσεις των κομμάτων. Η ερώτηση ‘αναμοχλεύει’ το γενικότερο ζήτημα του κατά πόσο η διενέργεια εκλογών, κορυφαία πολιτική διαδικασία στην αστική δημοκρατία, ανταποκρίνεται ουσιωδώς στις υποκειμενικές ανάγκες των ανθρώπων. Συνέχεια
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΗ
Η Αριστερά, επί ποινή ακυρώσεώς της, προσβλέπει σε πλατύ και μαχητικό κοινωνικό κίνημα. Τόσο για τη συνεπή και καθημερινή εναντίωσή της στην κρατική αυθαιρεσία, την ασυδοσία του κεφαλαίου και την κοινωνική αδικία όσο και στον αγώνα της για μια καλύτερη κοινωνία μακροπρόθεσμα. Όχι μόνο εντός εθνικών συνόρων, αλλά και για ολόκληρη την οικουμένη. Με την έννοια αυτή, η Αριστερά, εθνική και διεθνής, δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς στο σήμερα, παρά αν αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.
ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ
Μετά την πρόσφατη καταστροφή στη βορειοανατολική Αττική, ειπώθηκαν αρκετά σχετικά με τα αίτια της χρόνιας «κακοδαιμονίας» του δασικού πλούτου στην Ελλάδα, ενώ ξανακούστηκαν τεκμηριωμένες προτάσεις που κατά καιρούς έχουν καταθέσει πολιτικοί, κοινωνικοί και περιβαλλοντικοί φορείς. Συνέχεια
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στα 1989, ο γάλλος φιλόσοφος Ζακ Ντεριντά θα δώσει μια συνέντευξη στον Μάικλ Σπρίνκερ (πρόκειται για το θαυμάσιο κείμενο που στα ελληνικά κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Πολιτική και Φιλία. Ο Ζακ Ντεριντά για τον Λουί Αλτουσέρ», σε μετάφραση των δικών μας, Αριστείδη Μπαλτά και Δημήτρη Παπαγιαννάκου). Εκεί θα δηλώσει πως, «προς το παρόν», ψηφίζει το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα: όχι γιατί τον ικανοποιεί η πολιτική φιλοσοφία των γάλλων Σοσιαλιστών, αλλά επειδή θεωρεί την ηγεμονία τους πιο πλουραλιστική, δηλαδή λιγότερο αυταρχική και πιο ανοιχτή στο άλλο, άρα -προφανώς- πιο συμβατή με την αποδόμηση που ο ίδιος εισηγείται, τη (μη αποδομήσιμη) έννοια της δικαιοσύνης που υιοθετεί και τη στράτευσή του σ’ αυτήν που ο ίδιος ονομάζει «επερχόμενη δημοκρατία».
Συνέχεια
ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΣΥΡΑΚΟΥ
Τα τελευταία δεκατρία χρόνια, στο δικό μας, «ιδιαίτερο» ημερολόγιο, το καλοκαίρι μπαίνει το πρώτο Παρασκευοσαββατοκύριακο του Ιουλίου. Μετά τις πρώτες γιορτές στον Κολονό (πώς χώρεσε εκεί το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, οι νεότεροι δε θα το μάθουμε ποτέ…), το πάρκο Ιλισίων, την πλατεία Πρωτομαγιάς και το πάρκο στο Γουδί, φέτος το ραντεβού θά’ ναι στο Πάρκο Ειρήνης, στο Ρέντη. Καμιά εικοσαριά λεπτά με το λεωφορείο απ’την Ομόνοια ή και πιο λίγο, με το πούλμαν που θα μας περιμένει στο μετρό του Ελαιώνα. Συνέχεια
kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com 