του Γαβριήλ Σακελλαρίδη και της Ράνιας Σβίγκου, μελών της ΚΠΕ του Συνασπισμού
Η δεκαετία που χωρίζει το σήμερα από τη Γένοβα είναι χρόνος εξαιρετικά πυκνός σε γεγονότα, ζυμώσεις, ανακατατάξεις και ανασυνθέσεις για το χώρο της Αριστεράς.
Η Γένοβα ήταν το πιο σημαντικό σκαλοπάτι στη σκάλα που η Αριστερά ανέβαινε με λαχτάρα, έχοντας μόλις βγει από τη δεκαετία ήττας και περισυλλογής. Ήταν ο σημαντικότερος σταθμός του «αντι-παγκοσμιοποιητικού» κινήματος για λόγους όχι μόνο συμβολικούς, αλλά και βαθιά πολιτικούς.
Οι διαδηλώσεις της Γένοβας έμειναν στην ιστορία για πολλούς λόγους. Για την απίστευτη καταστολή που κορυφώθηκε με την εκτέλεση του Κάρλο Τζουλιάνι, την τεράστια μαζικότητα, το πνεύμα διεθνισμού και αλληλεγγύης ανάμεσα στις αποστολές από όλη την Ευρώπη.
Η Γένοβα σημάδεψε, επίσης, την πολιτική εμβάθυνση ενός κινήματος που φιλοδοξούσε να δείξει ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως διαφαινόταν στην αμήχανη δεκαετία του ’90.
Μέσα από τις κινητοποιήσεις αυτές, καταδεικνύεται, έστω και σε εμβρυακή μορφή, ότι η κοινή δράση είναι δυνατή και αναγκαία, ότι πρέπει να συζητήσουμε, να πράξουμε, να οργανωθούμε.
Αρχίζει, έστω και δειλά, να ξηλώνεται η αίγλη και η ηγεμονία του κυρίαρχου μοντέλου και οι μύθοι περί της νομοτέλειάς του, αλλά και να ξεκαθαρίζει το θολό τοπίο που γενικά χαρακτηριζόταν με τον όρο “παγκοσμιοποίηση”, με τους αντιπάλους να αποκτούν όνομα. Δ.Ν.Τ, Παγκόσμια Τράπεζα, Νεοφιλελευθερισμός.
Οι κινητοποιήσεις χαρακτηρίζονται από τη νέα γενιά, που ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει στις κινητοποιήσεις μαζικά, εισάγοντας νέα εργαλεία και τρόπους πρόσληψης της πολιτικής παρέμβασης, ανανεώνοντας και εμπλουτίζοντας τις δράσεις, τα μέσα, αλλά και την ίδια τη γλώσσα του κινήματος.
Το «εργαστήριο» της Γένοβας αποτέλεσε τη μήτρα στην οποία κυοφορήθηκαν πολλές από τις αξίες που χαρακτηρίζουν τα σημερινά κινήματα και εκείνη την εποχή δεν ήταν διόλου αυτονόητες.
Η συνύπαρξη συλλογικοτήτων και ατόμων με διαφορετικές καταβολές, η ανάπτυξη μιας κουλτούρας διαλόγου, η συναίνεση στη λήψη αποφάσεων και η ενότητα στη δράση με βάση ελάχιστα προαπαιτούμενα, είναι αποτελέσματα μιας διαδικασίας που ωρίμασε μέσα στο «αντι-παγκοσμιοποιητικό» κίνημα και υιοθετήθηκε ως ένα σύστημα πρακτικών από τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Ταυτόχρονα, όμως, εκτός από την ανάδειξη νέων αξιών, δοκιμάστηκαν οι παραδοσιακές αξίες της Αριστεράς σε μία περίοδο που το βάρος της «ιστορικής ήττας», σε συνδυασμό με ένα διάχυτο μετα-μοντερνισμό, την ήθελαν στο περιθώριο. Οι αξίες της οργάνωσης, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, μαζί με τη θεωρητική κληρονομιά που κουβαλάει η Αριστερά, όχι μόνο «επιβιώσαν», αλλά κατάφεραν να μπολιάσουν αυτό το κίνημα.
Στην Ελλάδα, η παραδοσιακή αριστερά τύπου ΚΚΕ, καθώς και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αντιμετώπισαν το κίνημα με επιφυλακτικό ή και εχθρικό τρόπο. Η σημασία του, όμως, για την ελληνική αριστερά, δεν μπορεί να κατανοηθεί, αν δεν λάβουμε υπόψη μας τη ριζική επιρροή που είχε στον Συνασπισμό, αλλά και διάφορες συλλογικότητες που μέσα από τη συμμετοχή τους στο κίνημα βρήκαν διαύλους επικοινωνίας, ενοποιητικά στοιχεία και νέες σταθερές, σε μια περίοδο όπου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν- χωρίς όμως και να έχουν αφανιστεί-παλιές διαχωριστικές γραμμές εντός της αριστεράς.
Έτσι, η Γένοβα, αποτέλεσε ένα σημείο-σταθμό για την αριστερά, προσδιορίζοντας μια νέα αφετηρία αγώνων, πρωτοβουλιών, αλλά και πολιτικών σχηματισμών, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως, όμως, αναδείχτηκε η ανάγκη για μια νέα τύπου σχέση κόμματος και κινήματος, για νέες δομές μέσα και έξω από τα κόμματα και τα συνδικάτα, για μια νέα μορφή οργάνωσης των αντιστάσεων σε διεθνές επίπεδο.
Τίποτα από τα προηγούμενα δεν είναι τόσο επίκαιρο όσο σήμερα.
Το φάντασμα της Γένοβας αιωρείται πάνω από τις πλατείες και ας μην το γνωρίζουν αυτό οι τελευταίες.
Οι κινητοποιήσεις στους ιταλικούς δρόμους ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο και αντιμετωπίστηκε με την πλέον βίαιη καταστολή. Αντίστοιχα, σήμερα, είναι εξίσου πρωτόγνωρο οι πλημμυρισμένες πλατείες για δεκάδες μέρες σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Και πάλι η καταστολή ήταν παρούσα, όπως όμως και η αντίσταση και η αλληλεγγύη. Τότε, το κίνημα εφηύρε νέα εργαλεία και νέες πολιτικές μεθόδ`ους. Από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, μέχρι το indymedia. Σήμερα, το κίνημα των πλατειών βρίσκεται ακόμα στην αναζήτηση αυτών και είναι αναγκαίο να πάρει μαθήματα από τα λάθη και τις αδυναμίες αυτού του παρελθόντος.
Το φάντασμα, όμως, της Γένοβα πλανιέται και πάνω από τη δική μας Αριστερά. Και ας μην κάνει η τελευταία πως δεν το γνωρίζει.
Στη σημερινή φάση ανοίγουν παλιά μεν ζητήματα, αλλά με ένα νέο και διαφορετικό τρόπο. Στον πυρήνα αυτών μπορούμε να βρούμε δύο αλληλένδετα στοιχεία. Δημοκρατία και διεθνοποίηση των αντιστάσεων. Δημοκρατία ως όραμα, ως αίτημα, ως μέσο, αλλά και ως καθημερινή πρακτική. Πανευρωπαϊκές αντιστάσεις, ως απαραίτητο εργαλείο για την επανάκτηση της ελπίδας και την αλλαγή των συσχετισμών. Δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγικό σχέδιο της αριστεράς που να μην έχει ως συστατικά του αυτά τα στοιχεία. Και δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική Αριστερά που να μην πάρει μαθήματα, όχι μόνο από τα θετικά της τελευταίας δεκαετίας, αλλά κυρίως από τα λάθη και τις ήττες της.
Γι’ αυτό και η Γένοβα είναι το σύμβολο όλων αυτών που έγιναν, αλλά και όλων αυτών που πρέπει να γίνουν. Και ως τέτοιο πρέπει να τη βλέπουμε.
Σχολιάστε so far
Σχολιάστε
kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com 