«Τον φαγαμε τον πουστη!» (ΑΥΓΗ, 19.2.2010)

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Τον φάγαμε τον πούστη! Ας σταθεί η Ελλάς του Νόμου και της Τάξης προσοχή μπροστά στις τέσσερις αυτές λέξεις του μεθυσμένου από θρίαμβο αστυνομικού, που διαπιστώνει ότι οι σφαίρες του βρήκαν τον ζωντανό τους στόχο στον Βύρωνα. Κι ας λέει τώρα ο χάρος με στολή ότι δεν το ήθελε, έκανε λάθος, νόμισε, διατελούσε εν συγχύσει, μπερδεύτηκε, άνθρωπος είναι κι αυτός. Εμείς κρατάμε τον πληθυντικό της αλήθειας: Τον φάγαμε! Πολλοί μαζί, καθείς με τα όπλα του. Και ξέρουμε ποιοι…

Συνέχεια



ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΣΤΕΙ ΛΟΒΟΤΟΜΗ; (ΑΥΓΗ, 2.2.2010)

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ

Είναι δεδομένο πως ζούμε τη χειρότερη στιγμή για μια ολόκληρη γενιά. Εκεί που θεωρούνταν προφανές πως στον αναπτυγμένο κόσμο λίγο ή πολύ το μέλλον θα είναι πρόοδος διαρκής και ευημερία διασφαλισμένη, τα δύο τελευταία χρόνια η κρίση ήρθε να υπενθυμίσει πόσο κακό εμπεριέχει στη δυναμική του την ίδια αυτό που λέμε καπιταλισμό. Κι έχει σημασία να τονιστεί πως η εξέλιξη αυτή ήρθε σε μια περίοδο που του γίνονταν όλα τα χατήρια: τι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τι αύξηση των ανισοτήτων στο εσωτερικό και στο διεθνές πεδίο σε πρωτοφανές ιστορικά επίπεδο, τι απεριόριστες δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις… Όλα υπέρ των κατόχων του κεφαλαίου, όλα τα χαρτιά δικά τους. Τόσο πολύ που είναι τώρα χωρίς δικαιολογίες. Δεν μπορούν να επικαλεστούν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία των θαυματουργών αγορών, της σπουδαίας αυτής εφεύρεσης παραγωγής πλούτου για κάποιους, δηλαδή, τελικά, για όλους. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν πως τους φταίνε οι άλλοι: αντίθετα, οι άλλοι αποδείχτηκαν πολύ μεγαλόψυχοι όταν χρειάστηκαν να τους σώσουν -έστω κι αν δεν ρωτήθηκαν γι’ αυτό.

Συνέχεια



Χρυσοχοϊδης, ταξις και ασφαλεια (ΑΥΓΗ, 11.12.2009)

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ

Το βασικό πλεονέκτημα του κ. Χρυσοχοΐδη είναι το εξής: τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν τη χρεώνεται η δική του κυβέρνηση, αλλά η προηγούμενη. Το γεγονός αυτό του επιτρέπει να υπερασπίζεται μεν το όργιο αστυνομικής αυθαιρεσίας που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες, υιοθετώντας όμως παράλληλα διατυπώσεις ευαισθησίας για το δικαίωμα των νέων στη διαδήλωση και τη διαμαρτυρία.

Συνέχεια



Διαχειριση ΠΡΟΠΟ (ΑΥΓΗ, 8.12.2009)

ΤOY ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει μέσα σε δύο μέρες πολλαπλάσιες συλλήψεις και προσαγωγές σε σχέση με τις αντίστοιχες που έκανε η κυβέρνηση της Ν.Δ. τις πρώτες εκρηκτικές μέρες του περσινού Δεκέμβρη. Αν έκανε τον κόπο να μελετήσει την περσινή εξέγερση, θα αντιλαμβανόταν ότι, από τη στιγμή που η κυβέρνηση της Ν.Δ. αρνήθηκε να αντιμετωπίσει το θέμα πολιτικά, αλλά το μετέτρεψε σε απλό ζήτημα τήρησης της τάξης, όχι μόνο δεν κατάφερε να εκτονώσει την κατάσταση, αλλά έδωσε ορίζοντα στις κινητοποιήσεις.

Συνέχεια



Και ο φιλος της κοινωνιας ποιος ειναι; (ΑΥΓΗ, 5.11.2009)

ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

«Η τρομοκρατία είναι εχθρός της κοινωνίας» ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Αυγής μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον των αστυνομικών στην Αγία Παρασκευή. Διαβάζοντάς τον ένιωσα ένα σφίξιμο και ούτε που άνοιξα την εφημερίδα. Συνέχεια



H ασφαλεια των ανθρωπων ως βασικο πολιτικο διακυβευμα (ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ, 20.9.2009)
20/09/2009, 9:29 πμ
Filed under: Uncategorized | Ετικέτες: , ,

ΤOY ΔHMHTΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, βιώνουμε μια μακρόσυρτη συγκυρία εκφυλισμού κομβικών εννοιών της δικαιοκρατικής ιδέας: αυτή είναι η βασική θέση που εκφράζεται στις γραμμές που ακολουθούν. Οι παραπάνω έννοιες αφορούν τον πυρήνα των εγγυητικών λειτουργιών του πολιτεύματος, με πρώτη και καλύτερη την έννοια της ασφάλειας.

Συνέχεια



Αδικία;

ΑΥΓΗ  11/09/2009
Του Παναγιώτη Πάντου*

Ο τραυματισμός ενός 27χρονου από αστυνομικούς πριν από λίγες μέρες δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η Ελληνική Αστυνομία, αλλά και γενικότερα η πολιτεία δεν έμαθαν τίποτε από τα συμβάντα αστυνομικής βίας που έχουν αποκαλυφθεί (σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς αμφιβολία) τα τελευταία χρόνια. Συνέχεια



Φορεσαν κουκουλα στη Δημοκρατια (Αυγη, 21.3.2009)
21/03/2009, 11:39 μμ
Filed under: Νασος Θεοδωριδης | Ετικέτες: ,

ΤΟΥ ΝΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ακούγοντας την ανατριχιαστική είδηση των δηλώσεων του υπουργού Δικαιοσύνης για τη θέσπιση ιδιωνύμου «κουκουλοφορίας» διερωτήθηκα τι διαφορετικό θα έκανε ένα καθεστώς που θα προέκυπτε π.χ. ύστερα από κήρυξη στρατιωτικού νόμου για να επιβάλει την «τάξη». Η θεσμική στοχοποίηση και ο προπαγανδιστικός στιγματισμός της φιγούρας του πιθανού «εχθρού» θα συνιστούσε οπωσδήποτε ένα από τα πρώτα μελήματα μιας στρατιωτικής δικτατορίας που θα περιφρονούσε προκλητικά όλα τα δικαιώματα, ανάμεσα στα οποία η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερίας της αμφίεσης με ανάδειξη πολιτικού συμβολισμού, η ελευθερία προφύλαξης από χαφιεδίστικες κάμερες, η ελευθερία αυτοπροστασίας των διαδηλωτών από απαγορευμένα κι επικίνδυνα χημικά αέρια κ.λπ.

Το αστικό κράτος, που κατ’ ευφημισμόν συνηθίζουμε (ακόμη και στην αριστερά) να το αποκαλούμε κράτος δικαίου, δείχνει πια όχι μόνο το απεχθές του πρόσωπο αλλά και την απροκάλυπτα αποκρουστική ταξική του φύση.  Ξαφνικά ένιωσε σοκ κι αισθάνθηκε να θίγεται ανεπανόρθωτα από τις (πολιτικά ανόητες και απορριπτέες) πράξεις υλικής βίας που έλαβαν χώρα ένα μεσημέρι. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι το Κολωνάκι συμβολίζει σημειολογικά το «κάστρο» του συστήματος ως χώρος όπου δραστηριοποιούνται οι πιο επιφανείς παράγοντες του επιχειρηματικού βίου. Η οργή και ο θυμός των ποικίλων αυτόκλητων κηνσόρων της «νοικοκυροφροσύνης» δεν είχε ως ελατήριο τη συναισθηματική τους θλίψη για την πρόκληση υλικών καταστροφών. Τα δάκρυα ήταν κροκοδείλια. Αυτό που κατά βάθος δεν θέλανε να αμφισβητηθεί ήταν η ηθική νομιμοποίηση της ύπαρξης προκλητικού πλούτου και χλιδής δίπλα στη φτώχεια και στην ανέχεια. Αυτό ήταν που τους φανάτιζε όταν ζητούσαν έκτακτα μέτρα και ένταση της καταστολής. Η «δικαίωση» του «θεμιτού» των ταξικών διαφορών. Η «δικαίωση» της βαρβαρότητας, που εμείς θέλουμε να ανατρέψουμε (όχι με σπασίματα τζαμιών, αλλά με ριζικότατες αλλαγές που θα οδηγήσουν τους εν λόγω κυρίους και κυρίες στην απώλεια του ταξικού τους status).

Παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι παρόμοια αγανάκτηση όταν καταυλισμοί των Ρομά διαλύονται από αστυνομικές δυνάμεις, όταν μετανάστες κατεξευτελίζονται καθημερινά σε απαράδεκτους μαζικούς ελέγχους εγγράφων στο δρόμο (δείγμα κι αυτό εμφανέστατου ολοκληρωτισμού, που συνήθως το ξεχνάμε όταν αφελώς μιλάμε για «αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974»), όταν χειροβομβίδες εκτοξεύονται σε Στέκια Μεταναστών ή όταν ακροδεξιές συμμορίες λυμαίνονται ανενόχλητες τα δυτικά προάστια ψάχνοντας τη λεία τους.

Προτείνω μια «αντιδημοφιλή» στρατηγική: Αφού επαναλάβουμε ότι σε επίπεδο αξιών ασφαλώς δεν μας εκφράζουν (ούτε καν αισθητικά) τα διάφορα ανόητα ξεσπάσματα «γνωστών αγνώστων», θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι (συγκριτικά μιλώντας) μας χωρίζει πολύ -μα πάρα πολύ- μεγαλύτερο αξιακό χάος από τους Κολωνακιώτες φετιχιστές της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, δηλαδή ότι θεωρούμε πως με την αυταρχική αστική «δημοκρατία»  βρισκόμαστε όχι απλά σε πολιτική διαφωνία αλλά σε διαφορετική όχθη του ποταμού.

Είναι η ώρα να χαλάσουμε τα σχέδιά τους κηρύσσοντας πολιτική ανυπακοή. Με δεκάδες κόκκινες κουκούλες στα οργανωμένα μπλοκ του κόμματός μας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, προκειμένου (αν τολμάνε) να μας συλλάβουν όλους. Και βεβαίως με θέσεις ριζοσπαστικές και αντι-συστημικές. Ας τον ξαναθυμηθούμε τι λέγαμε τον Δεκέμβρη. Κατάργηση των ΜΑΤ (διότι -προς ανατριχίλα των εκσυγχρονιστών πάσης φύσεως- όλες οι εργατικές διεκδικήσεις είναι δίκαιες). Κατάργηση των Συνοριακών Φρουρών (διότι μόνο τα ανοιχτά σύνορα είναι η ανυπόκριτη απόδειξη της κοινωνικής αλληλεγγύης). Εδώ και τώρα αφοπλισμός της Αστυνομίας στις διαδηλώσεις και στις περιπολίες (αυτονόητο ύστερα από τόσους πολλούς θανάτους). Τα υπόλοιπα θεσμολάγνα αιτήματά μας (καλύτερη εκπαίδευση, αναδιοργάνωση, διακομματική επιτροπή κ.λπ.) ας αφήσουμε να τα διατυπώσουν άλλοι πολιτικοί χώροι, αρμοδιότεροι ημών.

Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ