ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΒΙΛΑ
Η πρόταση για την αναδιάρθρωση του χάρτη της τοπικής αυτοδιοίκησης ονομάστηκε «Καλλικράτης». Ποιος είναι ο Καλλικράτης; Είναι γνωστός στους επιμελείς μαθητές ως το νούμερο δύο των αρχιτεκτόνων της οικοδόμησης του Παρθενώνα. Την πολλή δόξα, έχει εισπράξει ο έτερος, ο Ικτίνος, και ο γλύπτης Φειδίας. Ο Καλλικράτης έχει επίσης στο βιογραφικό του το κομψοτέχνημα της Ακρόπολης, τον μικρό ναό της Αθηνάς Νίκης, στη νότια πλευρά των Προπυλαίων. Συμμετείχε και στην κατασκευή των Μακρών Τειχών.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, δημοκρατια, δικαιωματα, εργασια, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΟΥΡΑΚΗ
Κάθε απόλυση εργαζομένου είναι ακρωτηριασμός. Είναι η ακρότατη βία. Οι διαφορές δεν λύνονται με το δίκαιο της ιδιοκτησίας ούτε με το δίκαιο της εξουσίας. Οι διαφορές λύνονται από την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και στη συγκεκριμένη περίπτωση από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι πάντοτε εντάξει στα καθήκοντά τους (και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ντίνου Παλαιστίδη). Την αντίθεση όμως δεν την λύνει η μονοπρόσωπη εξουσία, δηλαδή το αφεντικό ή ο διευθυντής, γιατί είναι ανεξέλεγκτος και δεν λογοδοτεί (συνήθως) σε κανέναν. Την αντίθεση την λύνει η συνέλευση της Κοινότητας, με αίσθημα αλληλεγγύης και δικαίου. Και βέβαια η λύση δεν είναι ο εξοστρακισμός. Αυτή η μοίρα επιφυλάσσεται (σπανίως) σε εκείνους που στρέφονται εναντίον της ομάδας.
Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες εργαζομένων καθώς απέχουμε πολύ από μορφές αυτοθέσμισης της κοινωνίας. Υπάρχει όμως η συνέλευση των εργαζομένων και το σωματείο. Ας αξιοποιήσουμε αυτά κι ας μην διολισθήσουμε στο να αναμένουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων για να πάρουμε θέση για το δίκιο των εργαζομένων. Νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι και ηθικό, ούτε ότι είναι και κοινωνικά δίκαιο. (Τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων πετσοκόβονται με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο εξολοθρεύουν ανθρώπους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού)
Όσον αφορά την ΑΓΡΑ, αλλά και κάθε φυσικό πρόσωπο, είναι δίκαιο να αναγνωρίζεται η προσφορά εκάστου, αλλά οι αλλοτινές περγαμηνές δεν μπορεί να αποτελούν διαρκές και ισόβιο διαβατήριο ορθής στάσης. «Το θέμα είναι τώρα τι λες». Όχι δηλαδή τι έχει κάνει η Άγρα γενικά ως τώρα, αλλά πώς πράττει συγκεκριμένα με τον εργαζόμενο Ντίνο Παλαιστίδη.
Οι δε διανοούμενοι αν δεν μπορούν -ως οφείλουν εκ της θέσεώς τους – να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους, αν δεν τολμούν να συγκρουστούν, καλύτερα να σιωπούν. Όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα ζητήματα, οι καθωσπρεπισμοί μπαίνουν στην άκρη. Εδώ δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι σχέσεις ζωής.
Η ΑΥΓΗ με απογοήτευσε. Δεν την δικαιώνω. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων (στην καλύτερη περίπτωση) μου είναι ξένη. Περιμένω να επανορθώσει.
Filed under: Συλλογικα κειμενα του Κοκκινο-πρασινου Δικτυου | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, κριση
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
Δέκα χρόνια πριν, δέκα χρόνια μετά
Δέκα χρόνια πριν, στο 3ο Συνέδριο του Συνασπισμού, οι πιο αισιόδοξοι από μας δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πόσο μεγάλη διαδρομή θα καλύπταμε σε αυτή τη «σύντομη» δεκαετία.
Είχε προηγηθεί βεβαίως μια «διαβρωτική» δεκαετία, μια δεκαετία κρίσης και αποσύνθεσης που ημερολογιακά ξεκίνησε με την κατάρρευση των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», η οποία όμως δεν άφησε ανέγγιχτα ακόμα και τα ποιο κριτικά μαρξιστικά ρεύματα, ακόμα και εκείνα τα αριστερά κόμματα τα οποία εγκαίρως είχαν πάρει «διαζύγιο» από τα γραφειοκρατικά και εκμεταλλευτικά καθεστώτα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Καθεστώτα εκμεταλλευτικά και ανελεύθερα που καταχρηστικά ονομάσθηκαν «σοσιαλιστικές χώρες», δυσφημώντας κάθε χειραφετητικό εγχείρημα που επιμένει να αναφέρεται στις παραδόσεις του εργατικού και επαναστατικού κινήματος: στον Μαρξ, τον Λένιν, τη Ρόζα, τον Γκράμσι και τόσους άλλους που νοηματοδότησαν την εποχή των μεγάλων επαναστάσεων.
Σε αυτά τα 10 χρόνια άλλαξε και ο Συνασπισμός, βήμα-βήμα μεταμορφώθηκε από κόμμα της κεντροαριστερής συναίνεσης σε κόμμα της σύγχρονης ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς, ομόλογο με παρόμοια εγχειρήματα που έχουν συντελεστεί την ίδια περίοδο σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Χρειασθήκαμε χρόνια για να αλλάξουμε το παράδειγμα πολιτικής δράσης και θα χρειασθούμε και άλλο χρόνο, όπως φαίνεται, για να αλλάξουμε τον τρόπο λειτουργίας του κόμματός μας. Μια γενιά «αναλώθηκε» προκειμένου ο Συνασπισμός να αποκτήσει αυτόνομο πολιτικό στίγμα, να πάψει να θεωρείται ενδιάμεσος, μεταβατικός και συμπληρωματικός πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ.
Εργαστήκαμε στο πλαίσιο της αριστερής στροφής, θεωρητικά και πολιτικά, για να αποκτήσει το κόμμα μας ταυτότητα, δουλέψαμε στα 2 προηγούμενα συνέδρια και κυρίως στα «Προγραμματικά» προκειμένου να μην μας συνέχει μόνο η «πολιτική ενότητα», αλλά και η προγραμματική και η ιδεολογική. Αρκετοί σύντροφοι, η Ανανεωτική Πτέρυγα κυρίως, δεν θέλουν να το αποδεχθούν ακόμα και σήμερα παραμένοντας καθηλωμένοι σε αναλύσεις και ισχυρισμούς άλλων εποχών –εποχών κρίσης και αποϊδεολογικοποίησης. Οι ισχυρισμοί αυτοί διαψεύστηκαν από την ίδια την κρίση ηγεμονίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, μαζί και ο «πολιτικός πραγματισμός» των συναινέσεων στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου δικομματικού πολιτικού συστήματος.
Χρειάσθηκαν μεγάλες συγκρούσεις, ατέλειωτοι εσωκομματικοί καβγάδες προκειμένου να πάψουμε να θεωρούμε την κυβερνητική εξουσία και τα ΜΜΕ το κέντρο της πολιτικής μας προσοχής και να αφιερωθούμε στην κοινωνία και στις διεργασίες της. Εκπαιδευτήκαμε, αλλά και εκπαιδεύσαμε μια νέα γενιά συντρόφων και συντροφισσών να συμμετέχουμε, να δημιουργούμε να ενθαρρύνουμε κοινωνικά κινήματα (αντιπαγκοσμιοποιητικό, κινήματα πόλης, μεταναστευτικό, δικαιώματα, διακρίσεις, καταστολή, περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες) χωρίς να υποτιμήσουμε τα ιστορικά κινήματα, τον εργατικό και αγροτικό συνδικαλισμό.
Δεν είμαστε ανυποψίαστοι: γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός κατακερματίζει τους εργαζόμενους με τη νέα οργάνωση της εργασίας, με τα εξατομικευμένα συστήματα αμοιβών και τις διαφοροποιημένες εργασιακές σχέσεις, με τις υπαρκτές αντιθέσεις των πολλαπλών ταυτοτήτων, με τον ατομικισμό ως κυρίαρχη ιδεολογία και τον καταναλωτισμό ως κοινωνικό όραμα. Όπως γνωρίζουμε ότι οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αδυνατούν να συνθέσουν τους «εκτός των τειχών», τους άνεργους, τους επισφαλείς, τους νέους της εργασιακής περιπλάνησης, τις γυναίκες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες με τα συνδικαλισμένα στρώματα μέσα από την έννοια της τάξης και του ταξικού συμφέροντος.
Εγκαταλείψαμε τα «εθνικά ακροατήρια» και εστιάσαμε την προσοχή μας στα στρώματα που πλήττονται από τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις: στους ηττημένους της αγοράς, στις κατηγορίες της κοινωνικής ανασφάλειας και της εργασιακής περιπλάνησης, στη γενιά των 700 ευρώ, στη νεολαία της αμφισβήτησης. Εκπονήσαμε ένα πολιτικό σχέδιο για την ενότητα της Αριστεράς, υλοποιούμε την ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με το ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούμε δια μέσου αυτού του σχεδίου να ενώσουμε τα κοινωνικά κινήματα, να ενοποιήσουμε τον κατακερματισμένο κόσμο της εργασίας.
Πολλά έχουμε να κάνουμε ακόμα, έχουμε τη γνώση ότι είμαστε στην αρχή. Πρώτιστη δουλειά μας είναι ν’ αλλάξουμε το κόμμα μας. Ν’ αφήσουμε πίσω το συγκεντρωτισμό, την ανάθεση και την υποκατάσταση, την αποϊδεολογικοποίηση, την «ομοσπονδιακή» λειτουργία του, τις προσχηματικές περιχαρακώσεις που διαιωνίζουν τα «φέουδα», με δύο λόγια όλα όσα φτιάχνουν το Συνασπισμό κόμμα στελεχών και όχι κόμμα των μελών του.
Χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό Συνασπισμό για να ανταποκριθεί στα νέα του καθήκοντα, χρειαζόμαστε έναν καλύτερο ΣΥΡΙΖΑ, καταλύτη για τη δημιουργία μιας νέας Αριστεράς ικανής να ανταποκριθεί στις ανάγκες της περιόδου που τις ορίζουν η οικονομική κρίση, η κρίση του χρέους, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι περιφερειακές συγκρούσεις. Μια νέα περίοδος με απαιτητικά καθήκοντα όχι μόνο για να οργανώσουμε και να ενθαρρύνουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην αναδιανομή εισοδημάτων και δικαιωμάτων σε βάρος των υποτελών τάξεων που προδιαγράφει το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά απαιτητική ταυτόχρονα στη διατύπωση ενός ηγεμονικού λόγου που να ερμηνεύει «ποιοι ευθύνονται για την κρίση» και να διατυπώνει «ποιοι πρέπει να πληρώσουν την κρίση» και σε ποια κατεύθυνση μετασχηματισμού του υπάρχοντος. Και την ίδια στιγμή χρειαζόμαστε ένα άλλο Συνασπισμό και ένα διαφορετικό ΣΥΡΙΖΑ ικανούς να επωμισθούν το καθήκον της ανασύνθεσης της Αριστεράς και μαζί τα καθήκοντα του μετασχηματισμού της κοινωνίας, τα καθήκοντα του σοσιαλισμού. Συνέχεια
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Τα βασικά επιχειρήματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε το τελευταίο διάστημα από παντού είναι δύο: Πρώτον, δεν υπάρχουν λεφτά. Τα λεφτά είναι στις αγορές και το επιτόκιό τους πανύψηλο. Επομένως, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε αυτό που μας ζητάνε. Δεύτερον, οι αντιδράσεις προέρχονται από ευνοημένες ομάδες, οι οποίες προσπαθούν να διασφαλίσουν απαράδεκτα προνόμια, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναρωτιέται κανείς, τι είναι πιο εξοργιστικό. Τα ίδια τα μέτρα ή η υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης;
Το κακόγουστο σήριαλ της παραμονής των παράνομων υπαίθριων διαφημιστικών πινακίδων στη θέση τους παρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις και τις δικαστικές αποφάσεις συνεχίζεται. Η σύγχρονη αυτή εκδοχή της Λερναίας Ύδρας έχει στοιχίσει τη ζωή δεκάδων ανθρώπων – κυρίως νέων τα τελευταία χρόνια.
Με αγανάκτηση παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες τη διαφημιστική καμπάνια που πραγματοποιεί εκ μέρους των εμπλεκομένων εταιριών η ένωση τους ΕΡΜΗΣ.
Γιατί:
-Χρησιμοποιούν το μαύρο χρώμα του πένθους , του πένθους που εμείς και οι φίλοι μας γνωρίσαμε εξ αιτίας τους, σαν μέσο για να δείξουν τον πόνο τους για την ενδεχόμενη μείωση των κερδών τους.
-Χρησιμοποιούν την υπαίθρια διαφήμιση για να διεκδικήσουν την συνέχιση και των παράνομων δραστηριοτήτων τους για τις οποίες έχει πολλές φορές αποφανθεί τελεσίδικα η δικαιοσύνη.
-Αντιπαραθέτουν προκλητικά στους δεκάδες νεκρούς, τους «20.000 ανέργους» που δήθεν θα προκύψουν από την απαγόρευση. Θέλοντας να μας εξοικειώσουν με τον θάνατο σαν παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής δραστηριότητας και των κερδών τους. Ανεργία η θάνατος, ιδού το δίλημμα του νεοέλληνα.
-Στηρίζεται στο ψέμα: ούτε στην Ευρώπη επιτρέπεται κάθε είδους υπαίθρια διαφήμιση, ούτε εδώ κανείς ζήτησε την παντελή κατάργηση τους. Αλλοίμονο γνωρίζουμε καλά σε ποια κοινωνία ζούμε.
Filed under: Uncategorized
Όταν η αντίσταση δεν υπολογίζει το κόστος
Κατεβάστε από εδώ το αφιέρωμα του Εντός Εποχής (φύλλο 56) στο οικολογικό κίνημα μετά τη Σύνοδο της Κοπεγχάγης, που, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει κείμενα των:
Xάρη Κωνσταντάτου: Σε αναζήτηση ανταγωνιστικών οπτικών για το οικολογικό ζήτημα
Τάσου Κορωνάκη: Κοπεγχάγη ‘09: Νέες συνθήκες, νέα ερωτήματα
Χρήστου Λάσκου: Η αποανάπτυξη και η Αριστερά
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ ΣΤΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΑΝΑΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ
Ο Χρήστος Λάσκος, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ μιλά στο Κόκκινο για τις διεθνείς πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα και για το κλίμα που δημιουργείται εις βάρος της χώρας.
για να ακούσετε τη συνέντευξη πατήστε εδώ
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΜΟΥ
Υπάρχει όριο στις συκοφαντίες; Εδώ και καιρό, με αφορμή την κρίση και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, επιχειρείται με συστηματικό τρόπο για ακόμα μία φορά η πλήρης απαξίωση του δημόσιου τομέα. Κάτι οι «υπερβολικοί» μισθοί κάποιων δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης, κάτι οι «εξωφρενικές» απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων και ιδού το συγκινητικό διπολικό αποτέλεσμα: οι κρατικοδίαιτοι προνομιούχοι και ο λαός που εργάζεται σκληρά στον ιδιωτικό τομέα. Το συμπέρασμα είναι προφανές: αν θες να είσαι ήρωας του λαού και να τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου, δούλευε χωρίς ωράριο, ασφάλεια και δικαιώματα, γιατί αυτά είναι προνόμια άλλων, ξεπερασμένων εποχών. Εξάλλου υπάρχουν και οι σαπουνόπερες για να σου θυμίζουν πως οι πλούσιοι έχουν το χρίσμα του θεού, δεν είναι κοινοί θνητοί. Τι θες τώρα, όλοι ίσα κι όμοια είμαστε; Αλήθεια, οι υπουργοί δεν ανήκουν στον δημόσιο τομέα;
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: βια, δημοκρατια, καταστολη
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Τον φάγαμε τον πούστη! Ας σταθεί η Ελλάς του Νόμου και της Τάξης προσοχή μπροστά στις τέσσερις αυτές λέξεις του μεθυσμένου από θρίαμβο αστυνομικού, που διαπιστώνει ότι οι σφαίρες του βρήκαν τον ζωντανό τους στόχο στον Βύρωνα. Κι ας λέει τώρα ο χάρος με στολή ότι δεν το ήθελε, έκανε λάθος, νόμισε, διατελούσε εν συγχύσει, μπερδεύτηκε, άνθρωπος είναι κι αυτός. Εμείς κρατάμε τον πληθυντικό της αλήθειας: Τον φάγαμε! Πολλοί μαζί, καθείς με τα όπλα του. Και ξέρουμε ποιοι…
ΤΗΣ ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΪΟΥ
Το τελευταίο διάστημα, μαζί με τη σαρωτική επίθεση στον κόσμο της εργασίας, είμαστε μάρτυρες και μιας συστηματικής διαδικασίας υπόσκαψης του δημόσιου τομέα. Έτσι, οι περικοπές προσωπικού, μισθών/επιδομάτων, εξοπλισμών, υλικών κ.λπ. μπορούν να απολαμβάνουν κοινωνική αποδοχή και νομιμοποίηση. Παλιότερα στο στόχαστρο βρέθηκαν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ακολούθησαν οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και πολλοί άλλοι. Εδώ και λίγες μέρες στη θέση αυτή έχει μπει το Εθνικό Σύστημα Υγείας και, κυρίως, το προσωπικό που το υλοποιεί.
Filed under: Ευκλειδης Τσακαλωτος | Ετικέτες: στρατηγικη, ιδεολογια, κριση, οικονομια
ΤOY ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*
Μας είχε προειδοποιήσει! Ο Κέυνς ξαναεμφανίστηκε στα όνειρα μου με νέα επιστολή. Την παραθέτω για άλλη μια φορά χωρίς σχόλια.
Αγαπητέ κύριε Παπακωνσταντίνου,
Όπως είχα προβλέψει στο πρώτο μου γράμμα τα πράγματα είναι σκούρα όταν διαπραγματεύεται κανείς χωρίς αυτοπεποίθηση στις δικές του αναλύσεις και αξίες. Επόμενο ήταν το πακέτο Β’ να γίνει το πρωταρχικό. Περιττό, νομίζω, να επισημάνω ότι τώρα η κατεύθυνση έχει οριστικοποιηθεί, και ότι σύντομα θα καλεστείτε να πάρετε ακόμα πιο οδυνηρά μέτρα. Μην ξεγελαστείτε από τη προθυμία της Γαλλίας και της Γερμανίας να μεσολαβήσουν για μια πιο ευρωπαϊκή λύση στα προβλήματα σας. Αυτό το γεγονός δεν σηματοδοτεί μια αλλαγή πλεύσης για τη μακροοικονομική πολιτική στο επίπεδο της Ε.Ε.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, αντιεθνικισμος, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ
Εδώ και δύο μήνες μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική μάχη εξελίσσεται στην ελληνική κοινωνία. Μια μάχη με σημασία, ενδιαφέρον, αλλά και μια ιδιοτυπία. Σ’ αυτήν πολεμάει μονάχα μία πλευρά: η ακροδεξιά.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν -
ΤΟΥ ΙΟΥ
Με καθαρές τοποθετήσεις και πειστικές απαντήσεις, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιάννης Μηλιός δίνουν το περίγραμμα μιας ρεαλιστικής και κοινωνικά δικαιότερης οικονομικής πολιτικής που προϋποθέτει απλώς το να μην «χρωστάει κανείς σε κανέναν».
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν -
ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ
Εάν τα πράγματα στην Αριστερά ήταν καλύτερα, στην πρωτοβουλία του Αλέκου Αλαβάνου θα βλέπαμε μονάχα την προσπάθεια ενός τέως ηγέτη να επανέλθει. Και στην κρίση των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και των σχολιαστών στα ΜΜΕ θα έπαιζε αναμφισβήτητα μεγαλύτερο ρόλο η απουσία του -και η ζημιά που έκανε αυτή η απουσία- από την προεκλογική καμπάνια της παράταξης στην οποία με τις νέες του κινήσεις επιδιώκει να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο.
Filed under: Νασος Θεοδωριδης
ΤΟΥ ΝΑΣΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Οι νέες ρυθμίσεις για την ιθαγένεια έχουν αντικειμενικά συμβάλει στην έναρξη ενός γενικευμένου δημόσιου διαλόγου, που φυσικά συνήθως δεν διεξάγεται ψύχραιμα, αλλά εμπεριέχει όλες εκείνες τις φοβικές ακροδεξιές κραυγές που επιχειρούν να αποκομίσουν πολιτικάντικα οφέλη αντιτιθέμενες σφοδρά και ενίοτε λυσσαλέα στην ανάγκη αλλαγής του δικαίου της ιθαγένειας. Όμως, σε αντίθεση με ένα «αμυντικό» κλίμα ατολμίας και δειλίας που πλανάται στην ατμόσφαιρα, είναι χρήσιμο να επισημανθεί, με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι ευθέως ρατσιστικές προσεγγίσεις, ιδίως σε ό,τι αφορά το υπερώριμο αίτημα χορήγησης ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα, δεν φαίνεται να είναι πλειοψηφικές μέσα στην κοινωνία, όπως τουλάχιστον έχουν καταδείξει μέχρι στιγμής οι πρώτες συναφείς μετρήσεις της κοινής γνώμης. Τα ποσοστά ξενοφοβίας βεβαίως παραμένουν σε ανησυχητικό βαθμό υψηλά, και αν δεν υπάρξει συγκροτημένη ευρεία δημοκρατική επαγρύπνηση όλων μας μπορούν κάλλιστα, από τη μία μέρα στην άλλη, να υπερτερήσουν των καταρχήν θετικών αντιδράσεων των πολιτών, όπως αυτές καταγράφονται σχετικά με μια πιθανή ένταξη αλλοδαπών στην πολιτική κοινότητα των Ελλήνων και των Ελληνίδων.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: αντιεθνικισμος, ιστορια, ιδεολογια
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΜΠΑΝΗ
Αν δεν είχε γίνει ο τραμπουκισμός των νεοναζί στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» (εκδόσεις Μεταίχμιο), πιθανότατα να μην το είχα διαβάσει. Άλλα όπως το έχουμε δει και στα καθ’ ημάς, η αγωνιστική πλειοδοσία, όταν δεν συνοδεύεται από πολιτική διορατικότητα, επιφέρει συνήθως τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα (από την άλλη μεριά βέβαια, η διορατικότητα χωρίς την αγωνιστικότητα οδηγεί στον κυνισμό και την απραξία…). Οι νεοναζί, λοιπόν, έκαναν μια πρώτης τάξεως διαφήμιση στον Γκουρογιάννη, και το ότι ο γράφων έσπευσε να αγοράσει το εν λόγω αντεθνικό μυθιστόρημα, αποτελεί τεκμήριο της αποτελεσματικότητας μιας τέτοιας προωθητικής ενέργειας.
Συνέχεια
Filed under: Δημοσθενης Παπαδατος-Αναγνωστοπουλος | Ετικέτες: στρατηγικη, Ευρωπη, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια, κριση
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στη συγκυρία που διανύουμε, διεξάγονται δύο εξαιρετικά κρίσιμες πολιτικές συγκρούσεις: η μία γύρω από το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η άλλη γύρω από το νομοσχέδιο για την «πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» -το περίφημο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια.
Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο συγκρούσεις; Συνέχεια
Δείτε την εδώ: http://enosy.blogspot.com/2010/02/blog-post_08.html
1. Επί του πολιτικού, δεν έχει να πει τίποτα καινούριο. Ανακυκλώνει απλώς τον διακαή πόθο ενός κομματιού της Αριστεράς να αλλάξει τους συσχετισμούς, εξαγγέλλοντας «πλατιά κοινωνικά μέτωπα που θα αντιπαλέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές μπλα μπλα». Αυτή η πλατφόρμα εμφανίζει τον εαυτό της ως αποκλειστικό κληρονόμο και κάτοχο των δικαιωμάτων του Δεκέμβρη, των αγώνων για το άρθρο 16 κλπ.
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
«Όταν πρέπει να δανειστείς περίπου 40 δισ. ευρώ από τις αγορές τους επόμενους μήνες, οφείλεις να κάνεις προσαρμογές. Οι διεθνείς αγορές έχουν τους κανόνες τους. Οι κανόνες αυτοί πολλές φορές είναι κανόνες άγριοι… Δυστυχώς, έτσι είναι τα πράγματα.» Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομίας, κ. Παπακωνσταντίνου, για να δικαιολογήσει την αιφνίδια κυβερνητική απόφαση για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.
Filed under: Δημητρης Λαβατσης
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΑΒΑΤΣΗ
Επειδή ο σώζων εαυτόν ποτέ δε σώθηκε αρκετά!
Τον τελευταίο χρόνο όλες οι εκδοχές του κυρίαρχου πολιτικού λόγου, των κομμάτων της συντήρησης και της εξουσίας, κατατείνουν με διάφορες παραλλαγές σε μία πιεστική προτροπή-περίπου προσταγή: να μας πείσουν ότι για την κρίση είμαστε γενικά υπεύθυνοι όλοι. Είτε γιατί δεν δουλεύουμε πολλές ώρες, είτε γιατί οι νέοι έχουν απαιτήσεις να δουλεύουν αυτό που σπούδασαν και όχι ότι βρεθεί μπροστά τους και με μεροκάματο «όσο όσο»(ναι λέγονται και τέτοια!),είτε γιατί κάποιοι κλάδοι τολμούν να έχουν μισθούς μη πείνας κλπ κλπ. Και βεβαίως γιατί κάποιοι παίρνουν σύνταξη πριν τους πέσουν όλα τα δόντια. Συνέχεια
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν -
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΤΟΥ
Όσο η πίεση από τις διεθνείς αγορές, το έλλειμμα και το χρέος της χώρας αυξάνει τόσο ανοίγει από διάφορες πλευρές η συζήτηση για την ανάγκη εξοικονόμησης χρημάτων από τον δημόσιο τομέα. Και για να χρυσωθεί το χάπι σε μια κοινωνία που την προετοιμάζουν για μεγάλη ανεργία και μειώσεις μισθών, πετάνε πού και πού κάποια πυροτεχνήματα ότι δήθεν και η εξουσία σφίγγει το ζωνάρι της.
Filed under: Χρηστος Λασκος | Ετικέτες: στρατηγικη, βια, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κριση, καταστολη
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Είναι δεδομένο πως ζούμε τη χειρότερη στιγμή για μια ολόκληρη γενιά. Εκεί που θεωρούνταν προφανές πως στον αναπτυγμένο κόσμο λίγο ή πολύ το μέλλον θα είναι πρόοδος διαρκής και ευημερία διασφαλισμένη, τα δύο τελευταία χρόνια η κρίση ήρθε να υπενθυμίσει πόσο κακό εμπεριέχει στη δυναμική του την ίδια αυτό που λέμε καπιταλισμό. Κι έχει σημασία να τονιστεί πως η εξέλιξη αυτή ήρθε σε μια περίοδο που του γίνονταν όλα τα χατήρια: τι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τι αύξηση των ανισοτήτων στο εσωτερικό και στο διεθνές πεδίο σε πρωτοφανές ιστορικά επίπεδο, τι απεριόριστες δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις… Όλα υπέρ των κατόχων του κεφαλαίου, όλα τα χαρτιά δικά τους. Τόσο πολύ που είναι τώρα χωρίς δικαιολογίες. Δεν μπορούν να επικαλεστούν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία των θαυματουργών αγορών, της σπουδαίας αυτής εφεύρεσης παραγωγής πλούτου για κάποιους, δηλαδή, τελικά, για όλους. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν πως τους φταίνε οι άλλοι: αντίθετα, οι άλλοι αποδείχτηκαν πολύ μεγαλόψυχοι όταν χρειάστηκαν να τους σώσουν -έστω κι αν δεν ρωτήθηκαν γι’ αυτό.
kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com 