ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Ακόμα συναντά κανείς αναλύσεις για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα του τελευταίου χρόνου που θέτουν το πρόβλημα της «κυβέρνησης Παπανδρέου» με τους κλασικούς όρους της αριστερής κριτικής. Για παράδειγμα, αναγνωρίζοντας την διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας προς τα δεξιά, την παθητική προσαρμογή των κυβερνώντων στα διεθνή κέντρα της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, μια περαιτέρω «σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη» και πάει λέγοντας.
Του Ετιέν Μπαλιμπάρ
Μετάφραση: Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος
Filed under: Ευκλειδης Τσακαλωτος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ευρωκομμουνισμος, ιδεολογια, κριση, κομμουνισμος
Φωτογραφία του Ζαν Σαμπριέ, 1955
ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ
Σε προηγούμενο άρθρο («Ενθέματα», 5.9.2010) ασχολήθηκα με την έξοδο από το ευρώ ως αριστερή στρατηγική για την έξοδο από την κρίση. Επιχειρηματολόγησα ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ευρώ όσο το πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί. Στο παρόν άρθρο θέλω να εκφράσω ένα παρόμοιο σκεπτικισμό για τη στρατηγική της στάσης πληρωμών.
Filed under: Ευκλειδης Τσακαλωτος | Ετικέτες: στρατηγικη, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια, κριση, οικονομια
ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ
Μια από τις «βασικές αλήθειες» που ανακοίνωσε ο κ. Αντώνης Σαμαράς στη ΔΕΘ είναι ότι με τη μείωση των συντελεστών φορολογίας μπορούμε να αναμένουμε περισσότερα φορολογικά έσοδα. Αν υπάρχει οικονομική θεωρία που έχει απαξιωθεί περισσότερα τα τελευταία είκοσι χρόνια θα ήθελα να τη μάθω.
Filed under: Χάρης Κωνσταντάτος | Ετικέτες: στρατηγικη, ΚΚΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, αυτοδιοίκηση, εκλογές, ιδεολογια, κινήματα, οικολογια
ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ
Έχουμε πλέον μπει στην προεκλογική περίοδο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοέμβρη. Όπως είναι γνωστό, η «δική μας» αριστερά, ανανεωτική, ριζοσπαστική και οικολογική, μέσα από αναταράξεις και παλινωδίες, χαράζει την εκλογική τακτική της. Αν και μοιάζει να συναινούμε στις γενικές προτεραιότητες και τα κεντρικά επίδικα αυτής της πολιτικής μάχης (αποδοκιμασία των αντικοινωνικών μέτρων της κυβέρνησης του Μνημoνίου, κριτική στον Καλλικράτη, διαμόρφωση πλατιών κοινωνικών και πολιτικών μετώπων, αξιοποίηση υπαρχόντων αυτοδιοικητικών και κινηματικών συλλογικοτήτων) συχνά… χανόμαστε όταν πρέπει αυτές να μεταφραστούν σε επιλογές συμμαχιών ή προσώπων.
Filed under: Χριστοφορος Παπαδοπουλος | Ετικέτες: Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές, ιδεολογια
ΤΩΝ ΕΦΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑ, ΤΑΣΟΥ ΚΟΡΩΝΑΚΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν είμαστε καθόλου χαρούμενοι για τις διασπάσεις και τον κατακερματισμό της αριστεράς, ιδιαίτερα της ριζοσπαστική αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως. Είμαστε προβληματισμένοι από το γεγονός ότι οι διαδοχικές κρίσεις και το οριστικό δράμα διεξάγονται πάντα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου: ευρωεκλογές, βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Δεν είμαστε ανυποψίαστοι, είχαμε δει, όπως όλοι, να εξελίσσεται ένα ανταγωνιστικό σχέδιο διαφοροποίησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ από τις οργανώσεις και τα πρόσωπα που αποτελούν το «Μέτωπο αλληλεγγύης» εδώ και ένα χρόνο περίπου. Είχαμε προβλέψει την κατάληξη, κάναμε ότι μπορούσαμε για να αποτρέψουμε το αναπότρεπτο, σε βάρος μάλιστα της ίδιας μας της πολιτικής αξιοπρέπειας, σε βάρος επίσης των πιο ειλικρινών δυνάμεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζαμε ότι είναι αδύνατο να επαγγέλλεσαι την ενότητα της αριστεράς και την ίδια στιγμή να οδηγείσαι σε διαδοχικές διασπάσεις και μάλιστα σε μια εποχή που το αίτημα του κόσμου της εργασίας είναι η μέγιστη ενότητα για να αντιμετωπισθεί το Μνημόνιο και η κυβερνητική επέλαση σε στοιχειώδη δικαιώματα της μισθωτής εργασίας. Εκείνο που δεν γνωρίζαμε, και ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με ακρίβεια, είναι ποιες είναι οι πολιτικές διαφορές -οι πολιτικές, όχι οι ιδεολογικές και στρατηγικές- που κάνουν τη διάσπαση αναπόφευκτη.
ΤOY ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΜΟΥ
Η συζήτηση που έχει προκύψει στο εσωτερικό του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τον υποψήφιο περιφερειάρχη για την Αττική, έχει αναδείξει για μια ακόμη φορά τη γοητεία που ασκούν, ανεξαρτήτως τάσης και συνιστώσας, θεωρητικές παραδόσεις που απέχουν πολύ από αυτό που καλείται ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά. Το ζήτημα προφανώς δεν έχει να κάνει με την περιφρούρηση των «ιερών και οσίων», αλλά με το τι λέγεται και ποιους πολιτικούς στόχους εξυπηρετεί. Πιο συγκεκριμένα, για μια ακόμη φορά η έννοια «ιδεολογία» χρησιμοποιείται ως εάν να πρόκειται για κάτι το οποίο βρίσκεται στο ράφι της βιβλιοθήκης μας και το χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν. Έτσι, από την εν λόγω συζήτηση συμπεραίνει κανείς πως υπάρχουν κινήσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο και κινήσεις χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο. Οι αντιλήψεις αυτές μάς πάνε πολλά χρόνια πίσω, στα ένδοξα χρόνια της κυριαρχίας του μαρξισμού της 3ης Διεθνούς, τότε που η ιδεολογία σήμαινε διάφορα που έχουν να κάνουν με την πλάνη, τα ψέματα κι άλλα τέτοια, σε αντεστραμμένη μορφή όμως: Σε τούτη την εκδοχή, η ιδεολογία ταυτίζεται με το «Υψηλό» και η τακτική με την εξαπάτηση και την ποταπότητα. Παραλλαγή στο ίδιο θέμα αποτελεί και η άποψη πως ιδεολογία παράγουν μόνο οι οργανωμένοι πολιτικοί φορείς, ενώ όλοι οι υπόλοιποι κινούνται με απλοϊκά νοητικά σχήματα, τα οποία είναι σχεδόν «αντικειμενικά» και καθορισμένα μόνο από την κοινωνική τους θέση.
Filed under: Παναγιωτης Βωβος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές, ιδεολογια, κριση
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΩΒΟΥ
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε τις θλιβερές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Κοινός παρονομαστής όλων των πλευρών είναι η καταδίκη του Μνημονίου και ένα ψηφοδέλτιο μέσω του οποίου αυτή μπορεί να εκφραστεί μαζικά. Στην ουσία συγκρούονται 2 ή 3 λογικές. Η μία λέει ότι ικανά ρήγματα στην πολιτική της κυβέρνησης δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς τη συνεργασία με δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη θεωρεί ότι η αριστερά με έναν αριστερό αντισυστημικό λόγο μπορεί να εκφράσει και τη δυσαρέσκεια του κόσμου του ΠΑΣΟΚ και η τρίτη που λόγω των εξελίξεων προτάσσει μια υποψηφιότητα που εγγυάται την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνέχεια
Filed under: Δημοσθενης Παπαδατος-Αναγνωστοπουλος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, εκλογές, ιδεολογια, κριση, κινήματα
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Σταχυολογώντας τις συνηθέστερες παρεκκλίσεις ενός κόμματος της αριστεράς από τον ιδρυτικό του στόχο, αυτόν της κοινωνικής αλλαγής, η Μάρτα Χάρνεκερ εντοπίζει, ως βασικότερες, την απουσία εναλλακτικών προτάσεων (αιτιολογούμενη συνήθως με το επιχείρημα ότι η πολιτική είναι «η τέχνη του εφικτού»), την μόνιμη επίκληση στην «υπευθυνότητα» και την έμφαση στη μη συγκρουσιακή λογική (εδώ η «εύρυθμη λειτουργία» του κρατικού μηχανισμού θεωρείται το άλφα και το ωμέγα της δημοκρατίας) και, τέλος, την αγωνία να καταληφθούν θέσεις εντός των θεσμών χωρίς αυτές να κερδηθούν (εδώ υποτίθεται ότι μπορούμε να κερδίσουμε το παιχνίδι, χωρίς όμως να αλλάξουμε τους κανόνες του. Ακόμα χειρότερα: ειδικά αν δεν προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε).
Filed under: Ευκλειδης Τσακαλωτος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ευρωκομμουνισμος, ιδεολογια, κομμουνισμος
TOΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ
Τα τελευταία πενήντα χρόνια υπήρχαν πάμπολλες διαδρομές μέσα από τις οποίες μπορούσε κανείς να συναντηθεί με το ρεύμα που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα ως Ανανεωτική Αριστερά και έχει μεγάλη συγγένεια με τη Νέα Αριστερά στις αγγλοσαξονικές χώρες και το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Εγώ που μεγάλωσα στη Βρετανία τη δεκαετία του 1970 επηρεάστηκα από τη Νέα Αριστερά, την οποία σημάδεψαν οι αποχωρήσεις από τα κομμουνιστικά κόμματα μετά από τις εισβολές στην Ουγγαρία το 1956 και την Τσεχοσλοβακία το 1968, από τη μυστική έκθεση και ομιλία του Χρουτσόφ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, καθώς και από τον Γαλλικό Μάη.
Filed under: Χρηστος Σιμος | Ετικέτες: ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, δημοκρατια, ιδεολογια, κριση
Με αφορμή πρόσφατο κείμενο του Γιάννη Βούλγαρη στα “Νέα”, ο Χρήστος Σίμος εξηγεί στο ιστολόγιο Θέατρο Δρόμου γιατί ο πολιτικός επιστήμονας Βούλγαρης είναι πολύ λιγότερο συγγενής με τον Αντόνιο Γκράμσι (όπως θα ήθελε να πιστεύει) και πολύ περισσότερο με τον …Τάλκοτ Πάρσονς.
TOY XΡΗΣΤΟΥ ΣΙΜΟΥ
Η μεταφυσική του πολιτικού συστήματος
Το πρόσφατο άρθρο του Γιάννη Βούλγαρη («Σηματοδότης του κενού στα αριστερά», Τα Νέα, 12/06/2010) σε σχέση με τις εξελίξεις στο Συνασπισμό αποτελεί μια πολύ σημαντική συμβολή στη συζήτηση για την ανανεωτική αριστερά εν μέσω κρίσης. Η παρέμβασή του είναι καλοδεχούμενη και αξίζει να συζητηθεί καθώς θέτει μια σειρά από πολιτικά, κοινωνικά και θεωρητικά ζητήματα για την αριστερά από μια σκοπιά εκτός αυτής βεβαίως, θέμα στο οποίο θα αναφερθούμε εκτενέστερα.
ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ
Ζούμε αυτές τις μέρες τη μεγάλη επιστροφή των εκσυγχρονιστικών προσεγγίσεων. Αυτό που για την κοινωνία παρουσιάζεται ως εφιάλτης, για τους εκσυγχρονιστές αποτελεί μια ευκαιρία δικαίωσης. Από τον ΙΟΒΕ μέχρι τον Αλέκο Παπαδόπουλο και από τον Μητσοτάκη μέχρι τα δελτία ειδήσεων ακούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το ΔΝΤ ούτε και τα διάφορα πακέτα μέτρων. Συνέχεια
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Ένα από τα εντυπωσιακά στοιχεία της συζήτησης που διεξάγεται με θέμα το «ελληνικό πρόβλημα» είναι η προσφυγή σε αναλύσεις του κυρίαρχου διεθνούς οικονομικού Τύπου, προκειμένου να διαφωτιστούμε επί του θέματος. Η προσφυγή αυτή, τις περισσότερες φορές, δεν γίνεται για να αντιληφθούμε πώς σκέφτεται, τι προωθεί και για τι προσπαθεί να πείσει ο αντίπαλός μας, αλλά ως εάν επρόκειτο για μια επιστημονική-τεχνοκρατική πηγή, που προσφέρει «πληροφορία» αξιολογικά ουδέτερη. Το πράγμα, μάλιστα, γίνεται περισσότερο εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε πως δεν έχει περάσει πολύς καιρός που όχι μόνο οι «οίκοι αξιολόγησης», αλλά και οι «αναλυτές» θεωρούνταν πραγματικά ανέκδοτα. Ας θυμηθούμε πώς αντιμετώπιζαν οι έγκυροι Financial Times την επερχόμενη καταιγίδα, για να έχουμε ένα μέτρο και για το σήμερα: «Υπάρχει μια πληθώρα λόγων για να πιστεύουμε πως ενδεχόμενη πτώση [στην αγορά των subprimes] θα περιοριστεί στο εσωτερικό της… Το γεγονός πως τόσο πολλές τράπεζες της Wall Street είναι βαθιά εμπλεγμένες στον τομέα των subprimes… δεν είναι λόγος για συναγερμό. Η έκθεση της καθεμιάς τράπεζας πρέπει να είναι μικρή… [Επιπλέον], η securitization κάνει αυτό για το οποίο υφίσταται — διαχέει το ρίσκο»[1]. No problem, λοιπόν, για τους FT λίγο πριν καταρρεύσει το σύμπαν! Συνέχεια
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: δημοκρατια, ιδεολογια, κριση
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΕΔΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Οι Πανεπιστημιακοί του Συνασπισμού της Αθήνας οργανώνουν μια διαφορετικού περιεχομένου εκδήλωση σήμερα στις 7.30 μ.μ. στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20.
Θέμα της «η Διακυβέρνηση του Τρόμου», υπότιτλος «τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί, η ακαδημαϊκή κοινότητα» και οι ομιλητές ξεχωριστοί: ο Γιάννης Δραγασάκης, γνωστός σε όλους μας πολιτικός και οικονομολόγος, η καθηγήτρια του Παντείου Αλεξάνδρα Κορωναίου, κοινωνιολόγος με μακροχρόνιο ερευνητικό έργο στις επιδράσεις του Τύπου και ιδιαίτερα της τηλεόρασης στην ψυχική και κοινωνική πραγματικότητα, ο επίσης καθηγητής από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Χριστόφορος Βερναρδάκης, πολιτικός επιστήμονας, ειδικευμένος στις αναλύσεις της «κοινής γνώμης», και ο δημοσιογράφος Γιάννης Κιμπουρόπουλος, διευθυντής σύνταξης του «Κόσμου του Επενδυτή», ο οποίος ανέλαβε και τον ρόλο του συντονιστή της συζήτησης.
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Είναι δεδομένο, όπως είδαμε στο προηγούμενο σημείωμα, πως σημαντικός αριθμός μαρξιστών φαίνεται να συγκλίνει στην ιδέα ότι στη ρίζα της σημερινής κρίσης βρίσκεται ένα πρόβλημα κερδοφορίας, που έκανε την εμφάνισή του με εμφατικό τρόπο στη δεκαετία του ’70.[1] Η αδυναμία επίλυσης των προβλημάτων της καπιταλιστικής συσσώρευσης έκτοτε έχει διαμορφώσει μια κατάσταση, η οποία ίσως αποδειχτεί οριακή για την ίδια την επιβίωση του συστήματος. Περιγράφοντας χαρακτηριστικά τις συνθήκες υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο Ντέηβιντ Χάρβεϋ (David Harvey)[2] υποστηρίζει πως το κεφάλαιο στη διάρκεια του 2010 έχει ανάγκη εξεύρεσης επικερδών επενδυτικών ευκαιριών τέσσερις φορές μεγαλύτερες από ό,τι στη δεκαετία του ’70 και δέκα φορές από ό,τι το ’50, ενώ το 2030 θα είναι υπερδιπλασιασμένες σε σχέση με σήμερα. Συνέχεια
Filed under: Χριστοφορος Παπαδοπουλος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια, κριση
Οι Θέσεις της πλειοψηφίας του Συνασπισμού για το 6ο Συνέδριο είναι ένα μεγάλο κείμενο, δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό αν αναλογισθούμε ότι η νέα δεκαετία ξεκινά με μια μεγάλη καπιταλιστική κρίση, ανάλογη με εκείνη των αρχών του εικοστού αιώνα, με τη μόνη διαφορά ότι η ταξική υπεροψία του κεφαλαίου στις παρούσες συνθήκες οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα τις κοινωνίες στην εκμεταλλευτική βαρβαρότητα, αλλά και τον πλανήτη σε περιβαλλοντική απειλή. Οι συνεδριακές Θέσεις ενός κόμματος είναι την ίδια στιγμή η ανακεφαλαίωση της πολιτικής και θεωρητικής παραγωγής όλου του προηγούμενου διαστήματος, αλλά ταυτόχρονα και η πολιτική «αφήγηση» στις κοινωνικές δυνάμεις που το παρακολουθούν. Από αυτή τη σκοπιά, τη δεύτερη, το παρακάτω κείμενο είναι η προσπάθεια απόδοσης εν συντομία των Θέσεων με αφηγηματικό και πολιτικό ειρμό στα ουσιώδη.
Filed under: Χρηστος Σιμος | Ετικέτες: στρατηγικη, βια, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΜΟΥ
Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, η συντηρητική αντεπίθεση έχει πάρει πολλές μορφές. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο ύψιστος φόβος κάθε μορφής εξουσίας είναι το ενδεχόμενο εξέγερσης. Γι’ αυτό και κάθε κρατικός μηχανισμός που σέβεται τον εαυτό του επιχειρεί, όταν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο, αφενός να καταστείλει και αφετέρου να επαναπροσδιορίσει την κυριαρχία του με σκοπό την αποτροπή επανάληψης εκρηκτικών καταστάσεων.
Ο Τζων Γκραίυ (γενν. 1948) πολιτικός φιλόσοφος και μέχρι πρόσφατα καθηγητής ευρωπαϊκής σκέψης στο London School of Economics, ξεκίνησε την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του μελετώντας το έργο του Τζων Στιουαρτ Μιλ και του Φρήντριχ Χάγιεκ. Τη δεκαετία του 1980 υπήρξε ένθερμος οπαδός του φιλελευθερισμού και της κυβέρνησης Θάτσερ, στη συνέχεια όμως αποτέλεσε έναν από τους σφοδότερους κριτικούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στα ελληνικά κυκλοφορούν πέντε βιβλία του, με γνωστότερο την Απατηλή αυγή (εκδ. Πόλις). Το βιβλιοκριτικό δοκίμιο που ακολουθεί εκκινεί από το έργο τού Raymont Plant The Neoliberal State (Oxford University Press, 2009) και δημοσιεύθηκε, με τίτλο «The nanny diaries», στο New Statesman, στις 7.1.2010.
ΤΟΥ ΤΖΩΝ ΓΚΡΑΙΥ
Οι νεοφιλελεύθεροι ήθελαν να περιορίσουν το εύρος της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά το αποτέλεσμα της πολιτικής τους είναι μια τεράστια επέκταση των κρατικών εξουσιών. Απορρυθμίζοντας το χρηματοπιστωτικό σύστημα άφησαν τις τράπεζες ελεύθερες να κερδοσκοπούν, κι αυτές το έκαναν με ενθουσιασμό και χωρίς δισταγμούς. Το αποτέλεσμα ήταν μια συσσώρευση τοξικών προϊόντων που απείλησε το σύνολο του τραπεζικού συστήματος. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παρέμβει για να σώσει το σύστημα από την αυτοκαταστροφή, αλλά με το αναπόφευκτο τίμημα να υπερχρεωθεί η ίδια.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, Ευρωπη, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια
Μια συζήτηση των «Ενθεμάτων» με τον Γεράσιμο Μοσχονά
Το δίλημμα «προγραμματική» ή «αντισυστημική» αντιπολίτευση είναι ψευδές
Ένα από τα θέματα που απασχολούν τη συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι «προγραμματική» ή «αντισυστημική» αντιπολίτευση. Το θίξατε πρόσφατα σε μια ομιλία σας.
Οι εκλογείς δεν διαβάζουν τα μακροσκελή προγράμματα. Επηρεάζονται όμως από τα «μεγάλα θέματα», από τις μεγάλες κεντρικές προτάσεις ενός κόμματος, όπως αυτές αναδεικνύονται από τους ηγέτες και τη δημόσια δράση του κόμματος, επηρεάζονται από τους ξεκάθαρους στόχους και τις ισχυρές ιδέες για την πορεία μιας χώρας ή ενός κοινωνικού τομέα. Οι πολιτικές ταυτότητες συγκροτούνται και μεταλλάσσονται γύρω από προγραμματικά και ιδεολογικά «κομβικά σημεία» που προσφέρουν στη κοινωνία προτάσεις πολιτικής για το παρόν και το μέλλον. Μια από τις διαδεδομένες πλάνες της εποχής μας είναι ότι τα προγράμματα «δεν μετράνε». Νομίζω ότι τα κομματικά προγράμματα μετράνε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Έστω και αν τα διαβάζουν ελάχιστοι, διότι πράγματι μόνο ελάχιστοι τα διαβάζουν.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, δημοκρατια, δικαιωματα, εργασια, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΟΥΡΑΚΗ
Κάθε απόλυση εργαζομένου είναι ακρωτηριασμός. Είναι η ακρότατη βία. Οι διαφορές δεν λύνονται με το δίκαιο της ιδιοκτησίας ούτε με το δίκαιο της εξουσίας. Οι διαφορές λύνονται από την ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ και στη συγκεκριμένη περίπτωση από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι πάντοτε εντάξει στα καθήκοντά τους (και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ντίνου Παλαιστίδη). Την αντίθεση όμως δεν την λύνει η μονοπρόσωπη εξουσία, δηλαδή το αφεντικό ή ο διευθυντής, γιατί είναι ανεξέλεγκτος και δεν λογοδοτεί (συνήθως) σε κανέναν. Την αντίθεση την λύνει η συνέλευση της Κοινότητας, με αίσθημα αλληλεγγύης και δικαίου. Και βέβαια η λύση δεν είναι ο εξοστρακισμός. Αυτή η μοίρα επιφυλάσσεται (σπανίως) σε εκείνους που στρέφονται εναντίον της ομάδας.
Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες εργαζομένων καθώς απέχουμε πολύ από μορφές αυτοθέσμισης της κοινωνίας. Υπάρχει όμως η συνέλευση των εργαζομένων και το σωματείο. Ας αξιοποιήσουμε αυτά κι ας μην διολισθήσουμε στο να αναμένουμε τις αποφάσεις των δικαστηρίων για να πάρουμε θέση για το δίκιο των εργαζομένων. Νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι και ηθικό, ούτε ότι είναι και κοινωνικά δίκαιο. (Τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων πετσοκόβονται με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους με ΝΟΜΙΜΟ τρόπο εξολοθρεύουν ανθρώπους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού)
Όσον αφορά την ΑΓΡΑ, αλλά και κάθε φυσικό πρόσωπο, είναι δίκαιο να αναγνωρίζεται η προσφορά εκάστου, αλλά οι αλλοτινές περγαμηνές δεν μπορεί να αποτελούν διαρκές και ισόβιο διαβατήριο ορθής στάσης. «Το θέμα είναι τώρα τι λες». Όχι δηλαδή τι έχει κάνει η Άγρα γενικά ως τώρα, αλλά πώς πράττει συγκεκριμένα με τον εργαζόμενο Ντίνο Παλαιστίδη.
Οι δε διανοούμενοι αν δεν μπορούν -ως οφείλουν εκ της θέσεώς τους – να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους, αν δεν τολμούν να συγκρουστούν, καλύτερα να σιωπούν. Όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα ζητήματα, οι καθωσπρεπισμοί μπαίνουν στην άκρη. Εδώ δεν είναι δημόσιες σχέσεις, είναι σχέσεις ζωής.
Η ΑΥΓΗ με απογοήτευσε. Δεν την δικαιώνω. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων (στην καλύτερη περίπτωση) μου είναι ξένη. Περιμένω να επανορθώσει.
ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ
Τα βασικά επιχειρήματα με τα οποία βομβαρδιζόμαστε το τελευταίο διάστημα από παντού είναι δύο: Πρώτον, δεν υπάρχουν λεφτά. Τα λεφτά είναι στις αγορές και το επιτόκιό τους πανύψηλο. Επομένως, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε αυτό που μας ζητάνε. Δεύτερον, οι αντιδράσεις προέρχονται από ευνοημένες ομάδες, οι οποίες προσπαθούν να διασφαλίσουν απαράδεκτα προνόμια, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αναρωτιέται κανείς, τι είναι πιο εξοργιστικό. Τα ίδια τα μέτρα ή η υποτίμηση της κοινής νοημοσύνης;
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ ΣΤΟΥΣ ΓΙΩΡΓΟ ΑΝΑΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ
Ο Χρήστος Λάσκος, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ μιλά στο Κόκκινο για τις διεθνείς πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα και για το κλίμα που δημιουργείται εις βάρος της χώρας.
για να ακούσετε τη συνέντευξη πατήστε εδώ
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΜΟΥ
Υπάρχει όριο στις συκοφαντίες; Εδώ και καιρό, με αφορμή την κρίση και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, επιχειρείται με συστηματικό τρόπο για ακόμα μία φορά η πλήρης απαξίωση του δημόσιου τομέα. Κάτι οι «υπερβολικοί» μισθοί κάποιων δημοσιογράφων της κρατικής τηλεόρασης, κάτι οι «εξωφρενικές» απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων και ιδού το συγκινητικό διπολικό αποτέλεσμα: οι κρατικοδίαιτοι προνομιούχοι και ο λαός που εργάζεται σκληρά στον ιδιωτικό τομέα. Το συμπέρασμα είναι προφανές: αν θες να είσαι ήρωας του λαού και να τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου, δούλευε χωρίς ωράριο, ασφάλεια και δικαιώματα, γιατί αυτά είναι προνόμια άλλων, ξεπερασμένων εποχών. Εξάλλου υπάρχουν και οι σαπουνόπερες για να σου θυμίζουν πως οι πλούσιοι έχουν το χρίσμα του θεού, δεν είναι κοινοί θνητοί. Τι θες τώρα, όλοι ίσα κι όμοια είμαστε; Αλήθεια, οι υπουργοί δεν ανήκουν στον δημόσιο τομέα;
Filed under: Ευκλειδης Τσακαλωτος | Ετικέτες: στρατηγικη, ιδεολογια, κριση, οικονομια
ΤOY ΕΥΚΛΕΙΔΗ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ*
Μας είχε προειδοποιήσει! Ο Κέυνς ξαναεμφανίστηκε στα όνειρα μου με νέα επιστολή. Την παραθέτω για άλλη μια φορά χωρίς σχόλια.
Αγαπητέ κύριε Παπακωνσταντίνου,
Όπως είχα προβλέψει στο πρώτο μου γράμμα τα πράγματα είναι σκούρα όταν διαπραγματεύεται κανείς χωρίς αυτοπεποίθηση στις δικές του αναλύσεις και αξίες. Επόμενο ήταν το πακέτο Β’ να γίνει το πρωταρχικό. Περιττό, νομίζω, να επισημάνω ότι τώρα η κατεύθυνση έχει οριστικοποιηθεί, και ότι σύντομα θα καλεστείτε να πάρετε ακόμα πιο οδυνηρά μέτρα. Μην ξεγελαστείτε από τη προθυμία της Γαλλίας και της Γερμανίας να μεσολαβήσουν για μια πιο ευρωπαϊκή λύση στα προβλήματα σας. Αυτό το γεγονός δεν σηματοδοτεί μια αλλαγή πλεύσης για τη μακροοικονομική πολιτική στο επίπεδο της Ε.Ε.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: στρατηγικη, αντιεθνικισμος, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κινήματα
ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΟΥΡΝΑΖΟΥ
Εδώ και δύο μήνες μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική μάχη εξελίσσεται στην ελληνική κοινωνία. Μια μάχη με σημασία, ενδιαφέρον, αλλά και μια ιδιοτυπία. Σ’ αυτήν πολεμάει μονάχα μία πλευρά: η ακροδεξιά.
Filed under: - Εγραψαν, διαβασαμε, μας αρεσαν - | Ετικέτες: αντιεθνικισμος, ιστορια, ιδεολογια
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΜΠΑΝΗ
Αν δεν είχε γίνει ο τραμπουκισμός των νεοναζί στην παρουσίαση του βιβλίου του Βασίλη Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» (εκδόσεις Μεταίχμιο), πιθανότατα να μην το είχα διαβάσει. Άλλα όπως το έχουμε δει και στα καθ’ ημάς, η αγωνιστική πλειοδοσία, όταν δεν συνοδεύεται από πολιτική διορατικότητα, επιφέρει συνήθως τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα (από την άλλη μεριά βέβαια, η διορατικότητα χωρίς την αγωνιστικότητα οδηγεί στον κυνισμό και την απραξία…). Οι νεοναζί, λοιπόν, έκαναν μια πρώτης τάξεως διαφήμιση στον Γκουρογιάννη, και το ότι ο γράφων έσπευσε να αγοράσει το εν λόγω αντεθνικό μυθιστόρημα, αποτελεί τεκμήριο της αποτελεσματικότητας μιας τέτοιας προωθητικής ενέργειας.
Συνέχεια
Filed under: Δημοσθενης Παπαδατος-Αναγνωστοπουλος | Ετικέτες: στρατηγικη, Ευρωπη, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια, κριση
ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ-ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Στη συγκυρία που διανύουμε, διεξάγονται δύο εξαιρετικά κρίσιμες πολιτικές συγκρούσεις: η μία γύρω από το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η άλλη γύρω από το νομοσχέδιο για την «πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» -το περίφημο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια.
Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο συγκρούσεις; Συνέχεια
Δείτε την εδώ: http://enosy.blogspot.com/2010/02/blog-post_08.html
1. Επί του πολιτικού, δεν έχει να πει τίποτα καινούριο. Ανακυκλώνει απλώς τον διακαή πόθο ενός κομματιού της Αριστεράς να αλλάξει τους συσχετισμούς, εξαγγέλλοντας «πλατιά κοινωνικά μέτωπα που θα αντιπαλέψουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές μπλα μπλα». Αυτή η πλατφόρμα εμφανίζει τον εαυτό της ως αποκλειστικό κληρονόμο και κάτοχο των δικαιωμάτων του Δεκέμβρη, των αγώνων για το άρθρο 16 κλπ.
Filed under: Χρηστος Λασκος | Ετικέτες: στρατηγικη, βια, δημοκρατια, δικαιωματα, ιδεολογια, κριση, καταστολη
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Είναι δεδομένο πως ζούμε τη χειρότερη στιγμή για μια ολόκληρη γενιά. Εκεί που θεωρούνταν προφανές πως στον αναπτυγμένο κόσμο λίγο ή πολύ το μέλλον θα είναι πρόοδος διαρκής και ευημερία διασφαλισμένη, τα δύο τελευταία χρόνια η κρίση ήρθε να υπενθυμίσει πόσο κακό εμπεριέχει στη δυναμική του την ίδια αυτό που λέμε καπιταλισμό. Κι έχει σημασία να τονιστεί πως η εξέλιξη αυτή ήρθε σε μια περίοδο που του γίνονταν όλα τα χατήρια: τι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, τι αύξηση των ανισοτήτων στο εσωτερικό και στο διεθνές πεδίο σε πρωτοφανές ιστορικά επίπεδο, τι απεριόριστες δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις… Όλα υπέρ των κατόχων του κεφαλαίου, όλα τα χαρτιά δικά τους. Τόσο πολύ που είναι τώρα χωρίς δικαιολογίες. Δεν μπορούν να επικαλεστούν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία των θαυματουργών αγορών, της σπουδαίας αυτής εφεύρεσης παραγωγής πλούτου για κάποιους, δηλαδή, τελικά, για όλους. Δεν μπορούν να υποστηρίξουν πως τους φταίνε οι άλλοι: αντίθετα, οι άλλοι αποδείχτηκαν πολύ μεγαλόψυχοι όταν χρειάστηκαν να τους σώσουν -έστω κι αν δεν ρωτήθηκαν γι’ αυτό.
Filed under: Χρηστος Λασκος | Ετικέτες: στρατηγικη, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογια
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ
Ο Αλέκος Αλαβάνος, στην πρόσφατη παρέμβασή του, πρότεινε, εκτός των άλλων, κι έναν τρόπο ανάγνωσης της περιόδου, που αποκαλύπτει μια «βαθιά δομή ανάλυσης» και, νομίζω, έχει μεγάλη σημασία να επισημανθεί και να προσεχθεί. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως ξεκινάει με αναλογίες της κατάστασης που βιώνουμε με αυτές του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898 και της «αποικιοκρατικής παντοκρατορίας» του Πιουριφόι στη δεκαετία του ’50, αν και η αρχή ενός κειμένου είναι σημειωτικά από τα πιο σημαντικά στοιχεία του, πάντοτε. Γι’ αυτό, κιόλας, συνήθως τα περισσότερα κείμενα είναι αμήχανα κατά την εκκίνησή τους. Όχι αυτό που συζητάμε εδώ –το συγκεκριμένο δεν χαρακτηρίζεται από την παραμικρή αμηχανία.
kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com 