Η έκδοση του Κοκκινοπράσινου Δικτύου του Συνασπισμού για την κρίση και τη στρατηγική της Αριστεράς, με κείμενα των Χάρη Γολέμη, Απόστολου Δεδουσόπουλου, Γιάννη Δραγασάκη, Ηλία Ιωακείμογλου, Ανδρέα Καρίτζη, Τάσου Κυπριανίδη, Σπύρου Λαπατσιώρα, Χρήστου Λάσκου, Γιάννη Μηλιού, Χριστόφορου Παπαδόπουλου, Μιχάλη Σπουρδαλάκη, Γιώργου Σταθάκη, Σπύρου Τομπάζου και Ευκλείδη Τσακαλώτου, θα κυκλοφορεί τις μέρες και στο χώρο του Συνεδρίου του Συνασπισμού (3-6 Ιουνίου, κλειστό γυμναστήριο Παλαιού Φαλήρου). Αναζητήστε τη!

Δεν θέλαμε να μιλήσουμε, παρ’ ότι πολύ καιρό τώρα καταλαβαίναμε, όπως και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ εξάλλου, ότι το πολιτικό κλίμα στο συμμαχικό μας σχήμα επιδεινώνεται συνεχώς. Πιστεύαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι πολυτέλεια οι ενδοαριστερές αντιθέσεις σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης και επαναδιαπραγμάτευσης των ταξικών συσχετισμών. Πόσω μάλλον αποτελούν πολιτική «ύβρη» αυτή την περίοδο οι επαναδιαπραγματεύσεις πολιτικής ισχύος, το παιχνίδι των αρχηγών και των συνιστωσών, οι εκφωνήσεις μειοψηφικών στην απεύθυνση και ανταγωνιστικών πολιτικών με αδικαιολόγητη έπαρση και οικονομική και κοινωνική ελαφρότητα στις επιπτώσεις τους.

Αυτή τη στιγμή  ο κόσμος της Αριστεράς, η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα απαιτούν από μας τη μέγιστη ενότητα, την ανιδιοτελή στράτευση, την αδιάκοπη πολιτική, κοινωνική και κινηματική παρουσία. Την ίδια στιγμή η κρίση και ο πολιτικός ανταγωνισμός απαιτούν από μας αναλυτική οξυδέρκεια και προγραμματική επάρκεια, δηλαδή να εξηγήσουμε την ταξική μεροληψία των πολιτικών διαχείρισης της κρίσης από την σκοπιά του αστικού μπλοκ εξουσίας και την ίδια στιγμή να ξεδιπλώσουμε τις δικές μας απαντήσεις που να πυροδοτούν αγώνες και να τροποποιούν το κοινωνικό ισοζύγιο υπέρ των υποτελών τάξεων.

Δεν είμαστε αδιάλλακτοι σε ζητήματα πολιτικής γραμμής, καταλαβαίνουμε ότι σε περιόδους κρίσης και μάλιστα δομικής, συστημικής κρίσης ο αριστερός υποκειμενισμός είναι σε έξαρση. Όπως επίσης καταλαβαίνουμε την αναπόφευκτη, τέτοιες εποχές, συσπείρωση γύρω από τη σημαία, την ιδεολογική και κομματική σημαία. Δεν συμμεριζόμαστε όμως την ιδεολογική και πολιτική δυσανεξία, την απροθυμία να βρεθούν οι κοινοί πολιτικοί τόποι, οι προωθητικοί συμβιβασμοί προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει κοινή γλώσσα, κοινό πολιτικό και κινηματικό βηματισμό. Είναι ασυγχώρητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ένα φυλλάδιο που να εξηγεί την καπιταλιστική κρίση, να αποκαλύπτει τους στόχους του αστικού μπλοκ εξουσίας, να αποδεικνύει την κοινότητα συμφερόντων μεταξύ του εθνικού αστικού μπλοκ με το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο. Με 2 λόγια να δίνει στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ τα απαραίτητα εργαλεία για να παλέψει. Αντ’ αυτού: διαφορετικές, εκφωνήσεις, διαφορετικές συγκεντρώσεις, διαφορετικά πολιτικά σχέδια.

Αντίθετα, είμαστε αδιάλλακτοι απέναντι σε διασπαστικά σχέδια, είμαστε επιθετικοί σε όσους υπονομεύουν την βιωσιμότητα και την πολιτική απεύθυνση του συμμαχικού μας σχήματος, του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν διστάσαμε να καταγγείλουμε την Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού όσες φορές με ανακοινώσεις ή δηλώσεις στελεχών της υπονόμευσαν το λόγο και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάναμε παλιά, το επαναλάβαμε και χθες όταν για άλλη μια φορά η Πτέρυγα συντάχθηκε με το δικομματικό πολιτικό σύστημα με αφορμή αυτή τη φορά την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει στη σύσκεψη των προέδρων, δηλαδή στο κακοστημένο σκηνικό των συναινέσεων και της Εθνικής συμφιλίωσης για να περάσουν τα μέτρα. Από αυτό το πρίσμα μας βρίσκει αντίθετους και η συμπεριφορά του Μετώπου αλληλεγγύης που έχουν συστήσει συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Α. Αλαβάνο. Δεν είμαστε αντίθετοι με τις ιδεολογικές συγκλίσεις στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, αν και αναρωτιόμαστε κατά πόσο η ολική επαναφορά του «ανδροπαπανδρεισμού» στις μέρες μας αποτελεί την ικανή ιδεολογική και πολιτική συγκολλητική ουσία μεταξύ συνιστωσών με τόσο διαφορετική προέλευση και διαδρομή.

Είμαστε όμως μαχητικά αντίθετοι με κινήσεις που υποβαθμίζουν το ΣΥΡΙΖΑ, οργανωτικά και πολιτικά, που του στερούν παρουσία τόσο στην πολιτική σφαίρα, όσο και στην κοινωνική. Δεν κατανοούμε τις πολλαπλάσιες εκδηλώσεις του Μετώπου και τις λίγες των Τοπικών Επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τα ξεχωριστά μπλοκ στις συγκεντρώσεις, πόσο μάλλον τις επιδεικτικές και συντεταγμένες αποχωρήσεις, όπως στην απεργία της 5ης Μάη ή στην πρόσφατη των σωματείων και του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ στην Κλαυθμώνος. Θεωρούμε φάρσα την αναπαλαίωση του τραγικού σκηνικού του καλοκαιριού και σε όσους επενδύουν σε νέες αντιθέσεις Αλαβάνου-Τσίπρα με πρόσχημα την ενότητα. Είναι φτηνό και τραγικό συνάμα για τον κόσμο της Αριστεράς, που θεώρησε ότι αυτό το κεφάλαιο έληξε οριστικά στην 3η Πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και ότι τα ζητήματα ηγεσίας και διεύθυνσης του σχήματος θα λυθούν  στα συλλογικά σώματα και με συλλογικές διαδικασίες.

Αισθανόμαστε ότι δικαιούμαστε να είμαστε αυστηροί και επικριτικοί απέναντι σε φαινόμενα παρακμής στο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έχουμε παλέψει θαρραλέα για το κοινό μας εγχείρημα. Έχουμε δώσει σκληρές μάχες και στο εσωκομματικό πεδίο και στον ΣΥΡΙΖΑ για την ιδιότητα του μέλους, τις δημοκρατικές διαδικασίες, τα συλλογικά όργανα, για τις αποφάσεις των Συνδιασκέψεων. Είμαστε μέρος της πλειοψηφίας στο Συνασπισμό, που στο κείμενο των θέσεων υποστηρίζει τις αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής κόντρα σε όλες τις άλλες τάσεις του κόμματος.

Γνωρίζουμε φυσικά ότι δεν είμαστε μόνοι μας: και άλλες συνιστώσες και ανένταχτοι -άνδρες και γυναίκες- στο ΣΥΡΙΖΑ παλεύουν τα ίδια πράγματα με μας δίνοντας μια βαθειά ΑΝΑΣΑ στη βιωσιμότητα του εγχειρήματός μας.

Το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο για την 3η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (Προδημοσίευση)

Η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, διάψευσε πολλούς, καταρχάς όλους εκείνους που περίμεναν μια αναιμική συμμετοχή. Η μαζική συμμετοχή και η επίμονη παρακολούθηση των εργασιών της Συνδιάσκεψης, παρά το εξαντλητικό πρόγραμμα εργασιών, ήταν το πρώτο αξιομνημόνευτο χαρακτηριστικό της. Διέψευσε επίσης και όλους εκείνους που προφήτευαν και ευχόταν ότι η Συνδιάσκεψη θα ήταν η τελική πράξη ενός ημιθανούς εγχειρήματος, που αδυνατεί να επιλύσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Οι τελευταίοι έκαναν ότι μπορούσαν ώστε η προφητεία τους να αυτό εκπληρωθεί, ανεπιτυχώς. Διαψεύστηκαν και εκείνοι που νόμιζαν ότι μπορούσαν να διαχειριστούν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή ένα αυθεντικό αίτημα πολιτικής συμμετοχής που ερχόταν από κάθε πόρο του ΣΥΡΙΖΑ και εγγραφόταν δυναμικά και στην αίθουσα. Η ηγεσία του Συνασπισμού διέγνωσε εγκαίρως τη γενική τάση και τη δυναμική του σώματος συναινώντας σε ένα προωθητικό συμβιβασμό προς τα αριστερά. Σε ένα συμβιβασμό δηλαδή που ενώ δεν αφήνει υποψίες για ενιαίο κόμμα –παρά μόνο σε όσους ήθελαν εκ των προτέρων να καταγγείλουν και ανεξαρτήτως έκβασης, όπως η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού- προσχώρησε σε μια απόφαση που δίνει πολιτικά δικαιώματα στα μέλη (ενταγμένα σε συνιστώσες και ανέντακτα), δημιουργεί αυθεντικά αντιπροσωπευτικά σώματα και επιτρέπει την εξάπλωση του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε χώρο.

Η απόφαση άφησε ικανοποιημένο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, όχι βέβαια όλο. Καταρχήν έμειναν εκτεθειμένα και μετέωρα εκείνα τα στελέχη του Α. Ρεύματος που επί 2 μέρες επιχειρηματολογούσαν ότι το πρόβλημα δεν είναι η  δημοκρατία και η συμμετοχή αλλά η απουσία εξωστρεφούς δράσης -λες και αυτά να είναι 2 ασύμβατοι κόσμοι και το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο- καταλήγοντας στο να μην αλλάξει τίποτα. Ανικανοποίητοι έμειναν και εκείνοι που προεξοφλούσαν την αποτυχία, που πυροδοτούσαν την ένταση και την πόλωση με σενάρια συνομωσίας και προσμονή του Μεσσία που θα φέρει το ΣΥΡΙΖΑ στον ίσιο δρόμο της δημοσκοπικής ανόδου.

Συνέχεια →

Ανακοίνωση  του Κοκκινοπράσινου Δικτύου σχετικά με τις παρεμβάσεις  βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ για την ελληνοτουρκική ένταση στο Αιγαίο:

Αν μας ενοχλεί η αντίληψη «πέντε κόμματα δυο πολιτικές», μας εξοργίζει εντελώς η αντίληψη πέντε κόμματα ΜΙΑ πολιτική. Έτσι ακριβώς φαίνεται να διαμορφώνεται η κατάσταση, καθώς παρακολουθούμε εμβρόντητοι μια ακολουθία από συνεχείς πλειοδοσίες εκπροσώπων και βουλευτών μας στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι η Αριστερά μας με τις παρεμβάσεις της φροντίζει να υπερασπίζεται την ειρήνη, όχι στοιχιζόμενη με το ελληνικό κατεστημένο ενάντια στο γειτονικό, αλλά τονίζοντας πόσο ξένα είναι τα πολεμικά παιχνίδια και οι εντάσεις με τα συμφέροντα των εργαζομένων και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Τονίζοντας ταυτόχρονα, αντιστρόφως, πόσο βολική είναι για τα στρατιωτικά και πολιτικά κατεστημένα -και ειδικά για τη χώρα μας, για την παραπαίουσα κυβέρνηση Καραμανλή.

Στην εποχή της κρίσης, το μόνο που μας έλειπε μετά τη στοχοποίηση των μεταναστών για όλα τα δεινά των εργαζομένων, είναι να περάσουμε και σε καταστάσεις εθνικής εκτάκτου ανάγκης κατά του «εξωτερικού εχθρού», ταυτίζοντας τα συμφέροντα των golden boys με αυτά των εργαζομένων. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι όλη η συζήτηση που έγινε μετεκλογικά, με συμπέρασμα ότι δεν αντιληφθήκαμε τις κοινωνικές τάσεις που δημιουργεί η κρίση, πήγε στράφι.

Η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., στο βαθμό πάντα που το επιθυμεί ο λαός της, δεν αποτελεί μοχλό πίεσης κατά της γείτονος. Αντίθετα, η λογική διακοπής της ενταξιακής πορείας, αποτελεί ευθεία ενίσχυση του σκοτεινού στρατιωτικού κατεστημένου και χέρι βοηθείας στο βαθύ κράτος.

Οφείλουμε να καταδικάσουμε τα πολεμικά παιχνίδια, την κατασκευασμένη ένταση και τον βρώμικο και απάνθρωπο πόλεμο κατά των προσφύγων που διεξάγουν από κοινού στο Αιγαίο οι δύο «εχθροί».  Ο καθένας μας μπορεί να έχει την άποψή του για το ποια πλευρά ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο, ταυτόχρονα όμως οφείλει να τονίζει ότι η πολιτική του ελληνικού και του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου δεν είναι μέρος της λύσης, αλλά το πρόβλημα στο Αιγαίο. Ο αφοπλισμός, η αποστρατιωτικοποίηση του Αιγαίου και η άμεση διακοπή των αναχαιτίσεων και των στρατιωτικών πτήσεων -που εγκυμονούν κινδύνους θερμών επεισοδίων, θέτουν σε κίνδυνο ζωές πιλότων και οδηγούν σε οικονομική αιμορραγία-, είναι για μας μονόδρομος.

Η διήμερη πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε αφήνοντας σε όλους και όλες μας ανάμεικτα συναισθήματα για την πολιτική προοπτική. Γιατί στη διάρκειά της ξαναζήσαμε όλους τους λόγους για τους οποίους το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μοναδικά πολύτιμο, αλλά και όλους τους λόγους οι οποίοι δεν το αφήνουν να αναπτυχθεί.

Συνέχεια →

Στο κείμενο της πλειοψηφίας στη ΚΠΕ του ΣΥΝ, το Κοκκινοπράσινο κατέθεσε τροπολογία που αφορούσε τις προτάσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η τροπολογία καταψηφίστηκε και παραπέμφθηκε απλώς ως πρόταση στην επιτροπή που θα εκπονήσει την πρόταση του ΣΥΝ.

Στη θέση του «η συμμετοχή …. εγχειρήματος», σ. 11

«Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, οι ανέντακτοι και οι ενταγμένοι πρέπει να αποκτήσουν τα πολιτικά δικαιώματα του μέλους, να έχουν λόγο στην πολιτική και να αποφασίζουν με την ψήφο τους χωρίς να αμφισβητείται η ιδρυτική συμφωνία για αυτονομία των κομμάτων και οργανώσεων που αποτελεί το ενωτικό μας εγχείρημα. Ταυτόχρονα οφείλουμε να δημιουργήσουμε εκείνα τα πολιτικά αντιπροσωπευτικά σώματα, εκλεγμένα από τις τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές, στα οποία να λογοδοτεί η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, σώματα που θα μπορούν να επιλύουν τις διαφωνίες με ευρεία πλειοψηφία και να καθορίζουν την πολιτική του συμμαχικού μας σχήματος.»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟ-ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Μπροστά στο εκλογικό αποτέλεσμα της 7 Ιουνίου το τελευταίο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να δώσουμε χώρο στον  πανικό και την σύγχυση. Η αριστερά στη χώρα μας έχει βγει δυνατή από ασύλληπτα σοβαρότερες καταστάσεις. Χρωστάμε λοιπόν στην ιστορία μας και στις ανάγκες των καιρών να αντιμετωπίσουμε με μέτρο τη σημερινή πραγματικότητα. Συνέχεια →

ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟ-ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝ

Με αυτό το ειρωνικό σύνθημα υποδέχθηκε το εξεγερμένο Παρίσι τον Μάη του ’68 το πολιτικό σχέδιο για «τον Νόμο και την Τάξη» του στρατηγού Ντε Γκωλ για την ανασύνταξη του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γαλλία.

Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών η ανασύνταξη του φθαρμένου και διεφθαρμένου δικομματικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και στο έδαφος της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης σε βάρος των λαϊκών τάξεων, περνάει μέσα από το δίπολο συναίνεση-καταστολή. Δηλαδή από τη θωράκιση του κράτους με νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς για να αντιμετωπίσουν την κοινωνική οργή, παράλληλα με την κατασκευή των «συναινέσεων» διά μέσου της πραγματικής τρομοκρατίας των απολύσεων, της παρατεταμένης ανεργίας, της περαιτέρω ευελιξίας της αγοράς εργασίας, της επισφάλειας και της λιτότητας που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους -κανάλια, μεγάλες εφημερίδες, κρατικοί διανοούμενοι- τα παρουσιάζουν ως αναπόφευκτα μέτρα για να ξεπερασθεί η κρίση.

Η συντήρηση, πόσο μάλλον η ανασύνταξη, του πολιτικού συστήματος απειλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, το αντελήφθησαν τον Δεκέμβρη, το επαλήθευσαν σε πολλές και διαφορετικές περιστάσεις -από το Μall του Βωβού, τα υπόγεια γκαράζ του Κακλαμάνη, την καμπάνια για τις τράπεζες, τον λιγνίτη και τον Αχελώο, τις αντιδράσεις για τα καρτέλ των τροφίμων και της ενέργειας, τη στήριξη των απεργιών και ιδιαίτερα τις μάχες κατά των ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια και την Ολυμπιακή, μέχρι το μέτωπο της παιδείας και τις πρωτοβουλίες για την επισφάλεια με αφορμή τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια Κούνεβα -κοινωνικές διεκδικήσεις και αντιστάσεις, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε, ενώ την ίδια στιγμή τα ανήγαγε στο πολιτικό πεδίο, σπάζοντας μια καθεστωτική αντίληψη της πολιτικής που μιλά μόνο για διαφθορά και σκάνδαλα και καταγγέλλει αλλήλους για ανικανότητα.

Η επιχείρηση του αστικού μπλοκ εξουσίας να συρρικνωθεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, να περιθωριοποιηθεί πολιτικά και κοινωνικά, μέχρι να «συμμορφωθεί», μετρά πρόσκαιρες (υπό προϋποθέσεις) νίκες. Σε αυτό το στόχο κινητοποιεί όχι μόνο το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό αλλά και τις ομόλογες κοινωνικές του απολήξεις.

Η ανακατάληψη της ΠΟΣΔΕΠ από τη συμμαχία ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΑΡΜΕ δείχνει το εύρος των συναινέσεων, τους στόχους και τα περιεχόμενα, αλλά και τις εφεδρείες του συστήματος. Η ανασύνταξη των δυνάμεων και της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να γίνει στο έδαφος της πολιτικής και μάλιστα στο κεκτημένο των «διαιρετικών τομών» απέναντι στο σύστημα εξουσίας.

Η οικονομική κρίση είναι το προνομιακό πεδίο για να αναπτυχθεί η πόλωση με τους «από πάνω». Έχουμε το υλικό, το Πρόγραμμα και μάλιστα διαρθρωμένο σε άμεσα μέτρα για τα λαϊκά στρώματα, αλλά και τους στρατηγικούς προσανατολισμούς σχετικά με την οικονομία των αναγκών και την επανοικειοποίηση του δημόσιου τομέα. Χρειαζόμαστε την πολιτική εξωστρέφεια και την κινηματική δράση προκειμένου το πολιτικό πρόγραμμα να αποκτήσει «κοινωνικό σώμα».

Χρειαζόμαστε ένα «2ο κύμα» αναζωογόνησης του ΣΥΡΙΖΑ

Γνωρίζουμε ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είχε να αντιμετωπίσει δυσεπίλυτα πολιτικά και οργανωτικά προβλήματα με την ίδρυσή του. Η συμβίωση κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς με «ανένταχτους» και «ανένταχτες», οι διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές ταυτότητες των συνιστωσών και οι διαφορετικές εμπειρίες, οι διαφορετικοί τρόποι να κάνουν πολιτική, τα πολλαπλά κέντρα εκφώνησης πολιτικής και η ανυπαρξία δομών αντιπροσώπευσης, όπου να επιλύονται οι διαφωνίες, απαιτούν επινοητικότητα, διάλογο, κατανόηση του «άλλου» και οργανωτικό πειραματισμό για να ξεπερασθούν.

Οι σημερινές δομές και οι διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκούν. Αντιστοιχούσαν σε μια πρώτη περίοδο, σήμερα όμως ευνοούν την ανάθεση και την υποκατάσταση, ενώ εντείνουν την κριτική στη Γραμματεία για αδιαφανή διαχείριση των υποθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Γνωρίζουμε επίσης ότι το αίτημα (μας) για «επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ» δεν μπορεί να τεθεί στην πραγματικότητα αν δεν επιλυθούν τα δύο κομβικά ερωτήματα: Με ποια διαδικασία και με ποια περιεχόμενα το ζήτημα της «αριστερής ανασύνθεσης» θα τεθεί ως ύλη μιας επανιδρυτικής διαδικασίας;

Πώς οι «απρόθυμες» οργανώσεις θα εξακολουθήσουν να συμμετέχουν στο ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής αριστεράς;

Τούτων δοθέντων σε τίποτα δεν μας εμποδίζει άμεσα, το φθινόπωρο στην Πανελλαδική συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, να θέσουμε το ζήτημα της δημοκρατικής εμβάθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε λόγους να θεσπίσουμε τη διπλή ένταξη, την ιδιότητα του μέλους του, την εκλογή των συντονιστικών των Τοπικών και Θεματικών Επιτροπών, τη δημιουργία ενός εκλεγμένου Πανελλαδικού Συντονιστικού (της Κεντρικής Επιτροπής, με άλλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ) που να το αποτελούν τα Συντονιστικά των Τοπικών, Νομαρχιακών και Θεματικών Επιτροπών.

Ένα αντιπροσωπευτικό σώμα που θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα με διευρυμένη πλειοψηφία (π.χ. 75%), ώστε να προστατεύονται οι μειοψηφίες, ένα όργανο διαβούλευσης και λογοδοσίας της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δύο συνασπισμοί κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς

Στην ελληνική πολιτική σκηνή εμφανίζεται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα να υπάρχουν δύο συνασπισμοί κομμάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο πρώτος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου συμμετέχουν οι Συνασπισμός, ΑΚΟΑ, ΚΟΕ, ΔΕΑ, Ρόζα, Κόκκινο, ΔΗΚΚΙ, ΚΕΔΑ, Ξεκίνημα, Ενεργοί Πολίτες, ανένταχτοι και ανένταχτες της Αριστεράς, ο δεύτερος αυτός της Κουμουνδούρου, που συναποτελείται από τον Συνασπισμό και την Ανανεωτική Πτέρυγα.
Μία από τις διαφορές των 2 συνασπισμών είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζει βασανιστικά αποφάσεις, αλλά όλες οι συνιστώσες τις σέβονται και δεν λέει η καθεμιά τα δικά της. Αντίθετα, στον συνασπισμό της Κουμουνδούρου πολύ συχνά λέει άλλα ο Συνασπισμός και άλλα η Ανανεωτική Πτέρυγα.

Έχουν μάλιστα και διαφορετικές συνδικαλιστικές εκπροσωπήσεις (ΑΡΜΕ για παράδειγμα), άλλα πρόσωπα στην αυτοδιοίκηση (τον Μπουτάρη για παράδειγμα) και κυρίως άλλες πολιτικές, άλλα λένε για το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση, την Ευρώπη, το Δεκέμβρη, τα δικαιώματα και την καταστολή. Συμπίπτουν σε ελάχιστα. Το ένα κόμμα έχει εκπρόσωπο τύπου τον Καρίτζη και το άλλο τον Μπαγιώργο, τον Χατζησωκράτη, τον Μαργαρίτη.

Είναι φανερό πως αυτό δεν βγάζει πουθενά για κανένα. Οποιοσδήποτε σύντροφος ή συντρόφισσα, ανεξαρτήτως τάσης, αξιοποιώντας την κοινή λογική και μόνον το κατανοεί. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται, όπως συχνά λέγεται, στην ύπαρξη και έκφραση της διαφορετικής άποψης, ακόμη και της διαφορετικής στρατηγικής αντίληψης.

Το πρόβλημα βρίσκεται στη συχνότατη έλλειψη και του στοιχειώδους ακόμη σεβασμού απέναντι στις κομματικές διαδικασίες και αποφάσεις. Και αυτό το τελευταίο, όπως και πάλι ανεξαρτήτως τάσεων όλοι κατανοούν, έχει βαθύτερη συσχέτιση με τη δημοκρατία από οτιδήποτε άλλο. Η σιωπή για όλα τα παραπάνω δεν είναι αποτυχημένη  απόπειρα συγκάλυψης, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, συνενοχή.

* * *

Οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ μεγάλες. Η εκλογική μάχη που έρχεται είναι μεγάλη ευκαιρία για την εγκατάστασή του στην πολιτική σκηνή από τη θέση του κυριότερου εκφραστή των αγωνιών και των αγώνων, των προσδοκιών και της πάλης των κατώτερων τάξεων. Αρκεί να μην αυτοϋπονομευόμαστε και, επίσης, να μην αφήνουμε να μας υπονομεύουν. Η ευθύνη όσων παίρνουμε μέρος σε αυτό το εγχείρημα μπορεί να αποδειχθεί ιστορική. Ας φροντίσουμε να ανταποκριθούμε.