Filed under: Παναγιωτης Βωβος
ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΩΒΟΥ
Τις ίδιες μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε το βηματισμό του, η Νέα Δημοκρατία έψαχνε νέο Αρχηγό. Η Εκλογή Σαμαρά, κόντρα στα αρχικά προγνωστικά, ίσως έχει κάτι να πει και για την αριστερά μας.
Τα πλάνα της τηλεόρασης έδειχναν συνεχώς την ίδια εικόνα. Εκατοντάδες μεσήλικες και ηλικιωμένοι συνωστίζονταν μπροστά στις κάλπες για να δώσουν τελικά στον Σαμαρά τη νίκη αλλά και υψηλό ποσοστό στον Ψωμιάδη. Αυτό το αποτέλεσμα αποτελεί ήττα των μηχανισμών της ΝΔ οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δούλευαν για την Ντόρα. Γιατί; Γιατί η βάση δεν υπάκουσε τους μηχανισμούς. Η μια πλευρά είναι ότι η ευρεία δυνατότητα και μαζική συμμετοχή έβαλε στο παιχνίδι ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν επαφή με τις «ντιρεκτίβες». Η άλλη πλευρά είναι ότι πιθανά αυτές οι χιλιάδες των δεξιών ψηφοφόρων θέλανε να πουν κάτι. Κάτι διαφορετικό από αυτό που πρέσβευε η Ντόρα. Στην ουσία το περίγραμμα των ανταγωνιστών ήταν ότι η Ντόρα υποσχόταν το άνοιγμα στο κέντρο, ενώ ο Σαμαράς την επιβεβαίωση της δεξιάς ταυτότητας. Κάπου εκεί συμπληρωματικά στεκόταν και ο Ψωμιάδης. Ψήφισαν τελικά δεξιά οι ψηφοφόροι; Ψήφισαν κυρίως συντηρητικά. Και αυτό έχει εκτός από πολιτική και κοινωνική εξήγηση.
Οι απόψεις μας για την επίδραση του νεοφιλελευθερισμού στην κοινωνία και ειδικά μετά από 20 σχεδόν χρόνια εφαρμογής του στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαν να μην έχουν αντίκτυπο ακόμα και στην βάση της δεξιάς. Και ένα σώμα τόσων χιλιάδων ανθρώπων δεν θα μπορούσε να μην το εκφράσει. Ο Σαμαράς στα μάτια αυτού του κόσμου, εκφράζει την παλιά παραδοσιακή δεξιά. Όχι όμως μόνο αυτή. Ταυτοχρόνως αντιπροσωπεύει και την εποχή κατά την οποία αυτή άκμασε, με άρωμα γέρου Καραμανλή. Δηλαδή μια εποχή που μαζί με τις πολιτικές σταθερές τόσο στη δεξιά όσο και την αριστερά, είχε και σταθερές γενικά ως προς την κοινωνική κατάσταση. Ήταν μια εποχή που ο απλός άνθρωπος που συνθλίβεται από τις σημερινές συνθήκες, αντανακλαστικά την αναπολεί πάντα εξιδανικεύοντας την. Η υπερψήφιση δηλαδή του Σαμαρά αποτελεί ενδεχόμενα, μια πράξη ρετρό και νοσταλγίας, μια κραυγή συντηρητική μεν, η οποία όμως έχει ως ελατήριο την δραματική επιδείνωση των όρων ζωής την εποχή του νεοφιλελευθερισμού της κρίσης. Οι δεξιοί ψηφοφόροι προσπάθησαν να περισώσουν κάτι από αυτά που έχασαν, έστω και επίπεδο συμβολισμών.
Αυτό το ρεύμα ίσως δεν είναι και τόσο πρωτόγνωρο, καθώς πρόσφατα βρεθήκαμε μπροστά στο οξύμωρο σχήμα οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ να δηλώνουν ότι είναι ο Βενιζέλος που μπορεί να νικήσει τον Καραμανλή, αλλά να ψηφίζουν Παπανδρέου. Ίσως γιατί ο τελευταίος αποτελούσε μια ψευδό-σύνδεση με μια εποχή που χάθηκε. Αντίστοιχης μορφής φαινόμενα είναι αυτά της νοσταλγίας στις πρώην ανατολικές χώρες. Όπου ακόμα και αυτά τα άθλια καθεστώτα μπορούν ακόμα και σήμερα να είναι αντικείμενο νοσταλγίας, προφανώς κυρίως για την κοινωνική ασφάλεια που προσέφεραν.
Και πως σχετίζονται όλα αυτά με την αριστερά μας και τον ΣΥΡΙΖΑ; Πέρα από τις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες, ο κόσμος της αριστεράς, και ειδικά η πολυπληθέστερη στον ΣΥΡΙΖΑ βάση του ΣΥΝ, βρέθηκε στο μάτι ενός κυκλώνα αλλαγών αρχικά, αλλά και δυσάρεστων ανατροπών στη συνέχεια. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα, ο οριακός ΣΥΡΙΖΑ του 3,2 βρέθηκε στο 5,7 το 2007, με την μεγάλη επιτυχία Τσίπρα στις δημοτικές εκλογές να έχει προηγηθεί. Με τις προσδοκίες ανεβασμένες και έναν πρόεδρο που, όποιες κριτικές και αν κάνουμε, είχε την αποδοχή της βάσης και κοινωνικό έρεισμα. Αλλά και με έναν ΣΥΡΙΖΑ με έμπνευση, όρεξη και καλό κλίμα. Στη συνέχεια είχαμε τις ραγδαίες αλλαγές. Ξαφνική αλλαγή προέδρου, δημοκοπική έκρηξη, τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων και στο στόχαστρο του συστήματος. Από εκεί και πέρα είχαμε την πτώση. Στις ευρωεκλογές είχαμε, όχι τόσο μια εκλογική, αλλά μια ψυχολογική συντριβή, με πολύ προσωπικό κόστος στη βάση, η οποία είχε επενδύσει τα μέγιστα στην προσπάθεια. Στη συνέχεια οι ανανεωτικοί ανεβαίνουν στα κεραμίδια και κηρύσσουν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούν οι παλινωδίες και η (αυτό)ακύρωση του Αλαβάνου, το κλίμα διάλυσης όλο το καλοκαίρι μέχρι και τις εκλογές του Σεπτέμβρη και τώρα το «όλοι εναντίον όλων» εν όψει της συνδιάσκεψης. Ας το αναλογιστούμε: αν αυτά όλα πέφτουν βαριά στο στελεχιακό δυναμικό, φανταστείτε τι συμβαίνει στη βάση. Πόση δυνατότητα αφομοίωσης να διαθέτει ένας άνθρωπος για να χωνέψει όλα αυτά και να μείνει όρθιος…
Πως επιδρά τελικά αυτός ο καταιγισμός αλλαγών και ανατροπών στο πλατύ επίπεδο της βάσης της αριστεράς; Το τελευταίο διάστημα έγινε μια δικαιολογημένη συζήτηση γύρω από την στάση μηχανισμών, ειδικά του ΣΥΝ, αλλά όχι μόνο. Οι κριτικές είναι βάσιμες κατά τη γνώμη μου, αλλά το νόμισμα έχει και άλλη πλευρά. Γιατί η βάση της δεξιάς υπερκέρασε τους μηχανισμούς, ενώ της αριστεράς είναι σε σημαντικό βαθμό δεκτική; Μήπως τελικά υποπροϊόν όλων αυτών των καταιγιστικών αλλαγών είναι και μια αμυντική συντηρητική στροφή; Μια στροφή στην σιγουριά του παλιού «καλού» καιρού; Του παλιού εξιδανικευμένου καιρού, προς όφελος όσων τον επικαλούνται; Τα ερωτήματα αυτά σχηματίστηκαν για εμένα όταν διαπίστωσα ότι η θλιβερή, κατά τη γνώμη μου, συγκολλητική ύλη του κομματικού πατριωτισμού, βρίσκει υποδοχή στη βάση του κόμματος και ειδικά στον κόσμο (και δεν είναι λίγος) που δεν έχει στενή επαφή με τα κεντρικά πολιτικά. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απλώς με πολεμική.
Άλλα αυτό το φαινόμενο δεν θα πρέπει να εξεταστεί μόνο στο επίπεδο της βάσης. Ακόμα και στο επίπεδο του στελεχιακού δυναμικού, η διαμόρφωση συντηρητικών απόψεων και επιλογών είναι χρήσιμο να ερμηνευθεί και πέραν των δικαιολογημένων αναλύσεων περί φυσικών αντανακλαστικών των γραφειοκρατιών. Είναι τόσο εκπληκτικό όσο και θλιβερό ότι σήμερα η πλειοψηφία του κόμματος δεν διαθέτει όραμα, ούτε ορατούς στόχους και αδυνατεί να εμπνεύσει τον κόσμο με αποτέλεσμα μέρος της να καταφεύγει ως λύση ανάγκης στις επικλήσεις περί εξωστρέφειας ως εργασιοθεραπείας, στον κομματικό πατριωτισμό και το φραστικό κυνήγι «αντικαταστατικών» μαγισσών. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι γνησιότεροι εκπρόσωποι αυτής της γραμμής είναι κυρίως μεσαία στελέχη. Όσο για την Ανανεωτική Πτέρυγα, προφανώς μόνο προσχηματικά χρησιμοποιεί τον κομματικό πατριωτισμό. Δεν χρειάζεται ανάλυση, αλλά μόνο μνήμη για να το καταλάβει κανείς.
Όμως, η καλλιέργεια και διαμόρφωση συντηρητικών αντανακλαστικών στη βάση δεν αποτελεί κάποιου είδους εγγύηση για το κόμμα, ούτε καν για τα στελέχη του. Αντιθέτως. Αν δεν αντιμετωπιστεί με πολιτικές επί της ουσίας, αλλά, αντίθετα, καλλιεργηθεί για βραχυπρόθεσμους στόχους, θα απειλήσει σύντομα αρνητικά τον ίδιο το χαρακτήρα της αριστεράς μας. Και πολύ περισσότερο, την αποτελεσματικότητα της και την εξωστρέφεια της. Θα ακυρώσει κάθε ριζοσπαστισμό και θα μας οδηγήσει πιο κοντά στην φυσιολογία του ΚΚΕ. Είναι αυτιστική επιλογή. Ο φόβος της ρευστοποίησης δεν είναι πολιτικός. Είναι κυρίως ψυχολογικός και έτσι ακριβώς χρησιμοποιείται. Όσοι τον κραδαίνουν προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες. Ένα κόμμα έχει λόγους να φοβάται τη ρευστοποίηση μόνο όταν έχει εξαφανίσει από την ατζέντα του την πολιτική και θεωρητική συζήτηση και έχει αφήσει τα μέλη του μακριά από κάθε αναζήτηση σε θέματα ιδεολογίας και ταυτότητας. Δηλαδή δεν έχει πολιτικοιδεολογική συνοχή και αυτό είναι το πρόβλημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί. Η ρευστοποίηση δεν είναι προϊόν οργανωτικών αλλαγών αλλά απουσίας ιδεολογικής συνοχής. Ορθώς λοιπόν ο Τσίπρας αναφέρει ότι το ζήτημα της ρευστοποίησης είναι εσωτερικό θέμα του ΣΥΝ.
Σε μια εποχή λοιπόν που δημιουργεί αντικειμενικά συντηρητικά αντανακλαστικά στην κοινωνία είναι τραγικό να παρακολουθείς ηγεσίες και μηχανισμούς της αριστεράς να επενδύουν στο φόβο, αντί για την ελπίδα. Στο συντηρητισμό, αντί για το ριζοσπαστισμό. Στην επιστροφή στη «σιγουριά» αυτού που έχουμε, το οποίο χωρίς κανέναν ορατό στόχο πρέπει να προστατέψουμε! Όμως η αναδίπλωση, η νοσταλγία και το ρετρό δεν αναβιώνουν το παρελθόν, αλλά βρικολακιάζουν το παρόν.
3 Σχόλια so far
Σχολιάστε
kokkinoprasinodiktyo.wordpress.com 
Η ιστορία πίσω δε γυρνά καταρχήν και αυτό όσοι το νομίζουν είναι αυταπάτη.Γιατί όμως χαρακτηρίζεται την τάση αυτή ως συντηριτισμός;
Σχόλιο από Σπαρτακος Αντεπιθεσης 03/12/2009 @ 1:26 μμΓιατί αποκλείεται ότι το παρελθόν ήταν καλύτερο από το σήμερα;
Γιατί να είναι συντήριση στις χώρες του ανατολικού μπλογκ να προτιμούν την παλειά κατάσταση από τον υπαρκτό καπιταλισμό;Ο καπιταλισμός είναι καλύτερος;
Αντίστοιχα στη δύση,δεδομένου της ύπαρξης της ανατολής(όταν υπήρχε)παραχωρούσε κάποια δικαιώματα πχ στις Σκανδιναβικές χώρες που τα πήρε πίσω,(άσχετα αν οι σοσιαλδημοκράτες της Ελλάδος του 2009 μιλούν για τον «παράδεισο»της Δανίας,της Φιλανδίας,της Σουηδείας).
Επίσης γιατί να είναι κακό να υπάρχουν κομμουνιστικές ιδέες με το πρόσχημα ότι διατυπώθηκαν από το Μάρξ και το Λένιν που είναι του παρελθόντος,όταν ο υπαρκτός καπιταλισμός είναι μία θεωρία αιώνων πιο παλιά,αλλά από τα αστικά κόμματα θεωρείται καινούριος και ανανεωμένος.
Γιατί ο σοσιαλισμός θεωρείται παλιός και η σοσιαλδημοκρατία καινούρια;
Γιατί όποιος δεν θέλει να καθαρίζει τα παπούτσια του Αλμούνια και δεν καυλώνει όταν ακούει Ευρώπη και λέει καθαρά ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ είναι συντηριτικός,δηλαδή γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προδευτικός και το ΚΚΕ συντηριτικό.
ΣΥΝΤΟΜΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΟΧΕΙΡΟΥ-ΒΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΦΕ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΜΟΥ (ΑΡΤΑ):
Σχόλιο από ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ 03/12/2009 @ 3:52 μμ-ΜΗΠΩΣ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΟΥΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ( ΠΡΩΪΝΕΣ ΛΗΨΕΙΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΑΚΟΜΗ);
-ΕΠΕΙΔΗ Η ΟΝΝΕΔ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΣΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΚΟΠΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ;
-ΜΗΠΩΣ Η ΨΗΦΟΣ ΣΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΗΤΑΝ ΨΗΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ; ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΕΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Π.Χ. ΣΑΡΚΟΖΙ ΕΝΑΝΤΙ ΜΠΑΪΡΟΥ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ , ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ,Ο ΦΙΝΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΕΧΤΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ-ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΣΤΟ MSI -…OI ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΙ ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΞΙΩΝ…Το οποίο η Αριστερά το υποτιμά , δεν το μελετά συστηματικά , και το αντιμετωπίζει μάλλον με » ασφαιρους» χαρακτηρισμούς…Πόσα κείμενα εχουν γραφτεί στα αριστερά ‘εντυπα κριτικής των ιδεολογικών θέσεων π.χ.του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ-που πριν μήνες πρότεινε μια «συνταγή ΣΑΡΚΟΖΙ» για τη ΝΔ…Ή του καθηγητή του ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ- ιδεολογικού υπεύθυνου σήμερα ΤΟΥ ΛΑΟΣ ( πριν λίγα χρόνια της ΝΔ);
-Υπήρξε πράγματι κυριαρχία του
» νεοφιλελευθερισμού» στην ΕΛΛΑΔΑ;
-Το ποσοστό ΨΩΜΙΑΔΗ είναι τοπικά πολύ υψηλό
(ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ-ΘΡΑΚΗ)και μάλλον συνδέεται με την υπαρκτή δυσφορία για την » ΠΑΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»-«ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ»-και την αγωνία για τα «εθνικά» (ΣΚΟΠΙΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ)…\
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΟΤΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΑΡΧΗΓΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ «ΚΕΝΤΡΩΟΥ» ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΕ ΟΤΙ ΣΥΝΘΛΙΒΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ…
Η ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΝΔ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ…ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΝΑ ΠΟΛΩΝΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕΤΑΓΥ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ…ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΕ ΕΙΔΩΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ…ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΕΛΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ;…ΠΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΝΕΡΓΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΝ; τι αναλογία υπάρχει με την εκλογική επιρροή΅;
πάντως το τελευταίο εσωκομματικό δημοψήφισμα για τη λίστα των ευρωεκλογών έδειξε ότι η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ είναι ισχυρότερη στη βάση απο οτι στά όργανα…και μήπως το πρόβλημα του ΣΥΝ δεν είναι η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ που έχει σε κάθε περίπτωση σαφές πολιτικό στίγμα ( πιθανόν μετριοπαθές αλλά με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά ) αλλά η ελλειψη αντίστοιχου στίγματος απο την » αριστερή πλειοψηφία» …
Τα ορθογραφικά λάθη στο πρώτο σχόλιο και μια λέξη που δεν μπήκε είναι προφανή…Λίγες παρατηρήσεις ακόμη: Νοσταλγία στις ανατολικές χώρες συνολικά δεν υπάρχει…Υπάρχει κυρίως στη ΡΩΣΙΑ – και ειδικά για τον ΣΤΑΛΙΝ , γιατί τότε η ΡΩΣΙΑ έφθασε στο απόγειο της ΙΣΧΥΟΣ της , και όχι μόνον για τα κοινωνικά δικαιώματα ( υπάρχει και γι αυτά ασφαλώς)…
Σχόλιο από ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ 07/12/2009 @ 1:39 μμΓΙΑ ΤΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΣΕ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΣΥΝ:η εντύπωση που έχουμε αρκετοί είναι οτι ο ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΕΊΧΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΘΕΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΝΟΙΚΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΑ…ΤΟ ΘΕΤΕΙ ΚΑΠΩΣ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ-ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΗΘΙΚΟΥ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΔΙΕΘΕΤΕ…ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ», ΤΟΥΣ
» ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ» ( ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ: ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ-ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ)ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ Η «ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ» ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΗΛ. ΜΑΛΛΟΝ Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ…ΟΠΟΥ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟ ΝΑΡ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΛΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΝΕ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ…ΤΟ ΝΑΡ ΟΜΩΣ ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΕΙΣΕ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ…ΜΗΠΩΣ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΑΦΟΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΛΑΒΑΝΟΥ;